Ik ben al even aan het lezen in Marten Toonder, Een heer vertelt, eerste en laatste gesprekken, opgetekend door Robin Lutz. Ik ben er nu halverwege mee gestopt, omdat ik schoon genoeg heb van al dat geklaag. Kijk, ik ben een Toonder-fan van het eerste uur en verzot op Bommeldingen en Tom Poezen, maar ik had eerlijk gezegd gehoopt dat dit boek daar ook over zou gaan. Fijne verhalen van de meesterverteller over de door hem geschapen helden, weliswaar niet geïllustreerd maar toch met een paar aardige foto’s van de oude heer en dan maar lullen over al die alter ego’s die hij in het leven geroepen heeft: Dorknoper. Zielknijper, commissaris Bulle Bas, Super en Hieper, Doddeltje, bediende Joost, Wammes Waggel, Kweetal, Terpen Tijn, kapitein Wal Rus, professor Prlwytskofsky, Argus en ga zo maar door. Het lijkt mij dat daar genoeg over te vertellen is, maar het boek neemt vanaf de eerste bladzijde een andere afslag, waarbij het nog een wonder is dat ik tot de helft gekomen ben.
Met alle respect, maar het enige interessante feit in dit boek is dat hij op zeker moment naar Ierland verhuist en daar in het landschap verzeild raakt wat hij al jarenlang getekend heeft. Dat gun je toch iedereen, dat je plotseling in je eigen belevingswereld komt te wonen en het is ook mooi om over de ontroering daarvan te lezen.
Maar dan begint het eindeloze gezeur. Natuurlijk vinden we het allemaal verschrikkelijk dat zijn eerste vrouw Phiny Dick hem ontvallen is en dat hij daarna depressief wordt omdat hij nu nog alleen ratio is en dat hij het gevoel in zijn bestaan mist zoals hij zelf zegt, en natuurlijk gunnen we hem een opleving doordat hij een tweede vrouw vindt die helaas alweer snel overlijdt, wat allemaal reuze vervelend is, maar vervolgens zwelgt hij zo in zijn ellende dat ik het niet meer voor elkaar krijg om door te lezen. Ik bedoel dit, ik wil me best betrokken voelen wanneer iemand zijn tand los gaan zitten, maar om nou te lezen dat alles wat hij buiten zijn eigen boeken gelezen heeft maar onzin is, inclusief de bijbel en de profeten en boeddha kan ook geen goed meer doen en dat hij precies weet hoe het leven in elkaar zit maar dat hij toch het liefste dood wil omdat hij dan opnieuw denkt te kunnen beginnen, dat verhaal kan je toch wel in zo’n vierhonderd woorden vertellen, want dat heb ik net ook gedaan en dan is een boek van ruim 300 bladzijden waarin hij tot de conclusie komt dat hij wel wijzer is geworden en ook nog wat geleerd heeft, maar verder met iedereen bonje heeft, voor mij wat teveel van het goede. Dan doet Markies de Canteclaer van Barneveld het heel wat beter met zijn poëmen:
‘Er is veel smurrie op deze kluit
De jammer kniepert mijn goesting uit’
Maar goed, het staat in de buitenbieb voor de liefhebber.
Ate Vegter, 2 februari 2021
Ik zet hier altijd een linkje neer van 2000 stukjes geleden,
maar het wordt maar zelden aangeklikt – Viewmaster:
www.atevegter.wordpress.com/56
ate vegter 
Ach jammer
LikeGeliked door 1 persoon