De eerste waaghalzen zijn van de week al het ijs op gegaan en de grootste helden daarvan stonden gisteren al mooi doorgezakt op de voorpagina. Zo moet het dus niet. Het is echt niet de bedoeling dat je door het ijs zakt. Is het ijs te dun, dan moet je er wegblijven of zo veel snelheid hebben opgebouwd dat je er als het ware overheen vliegt, maar dat is alleen voorbehouden aan de echte cracks, dat zijn die gasten die je op de ijsbaan aan de binnenkant in hoog tempo al schreeuwend voorbij scheuren.
Gewone rijders als jij en ik moet nog even wachten tot het weekend. En zelfs dan kan het nog overal gevaarlijk zijn. Een wak is een gat in de tijd waarin je zomaar kan verdwijnen. Je zal niet de eerste zijn die het niet meer kan navertellen of, en dat is de keerzijde, er een goed verhaal aan overhoudt.
Ik ben een jaar of veertien wanneer ik mijn eerste wak tegenkom. Het is op de Bergse Plassen in Rotterdam en het is prachtig winterweer. Ik schaats vanaf de Schiebroeksesingel de Achterplas op via het zwakke stuk met de woonboten. Daar lokt de gave ijsvlakte glinsterend in de zon. Maar links zie ik een groot vierkant zwart stuk, kennelijk uitgezaagd om ijsklontjes van te maken. Ik wil even proberen hoe sterk het nieuwe, nog zwarte ijs is. Er ligt nog geen ijs op. Ik verlies mijn evenwicht en zak met mijn ene been in het ijskoude water. Gelukkig val ik er niet helemaal in maar ik voel hoe knullig het er uit ziet en zo snel mogelijk trek ik mijn kletsnatte pootje terug. Nu snel naar huis, voordat mijn broek bevriest. Wat een gêne! Het is het enige wat ik van die winter onthouden heb.
Het ijs is deze winter door de sneeuw zwaar onder de maat. Wees voorzichtig en als je toch gaat, neem een touw mee en ga niet alleen, zodat je elkaar uit de ijskoude penarie kunt bevrijden. Ik begrijp natuurlijk ook wel dat geen hond dat doet, maar goed, zoveel geluk als ik hebben maar weinig mensen.
Ate Vegter, 13 februari 2021
De betovering voorbij: Wassily Kandinsky
www.atevegter.wordpress.com/67
ate vegter 