2085 Terug naar Marum

Het eerste wat me opvalt is dat alle telefoonpalen verdwenen zijn. Is het dan al zo lang geleden dat ik hier geweest ben? Ik was hier toch ook op de begrafenissen van opa en opoe en oom Ate, in de loop der jaren. Dat is waar, maar nu ben ik er voor het eerst alleen, om terug te kijken naar vroeger, toen de telefoondraden de gesprekken nog onderstreepten, onderweg van Marum naar Kornhorn en terug.

Het tweede wat me opvalt is dat ze vlak bij de bult wonen, vlak bij het oude kerkje en vlak bij de begraafplaats, waar de familie nu ligt. Ik parkeer voor de twee huizen, die ik van jongs af aan zo goed ken, opa en opoe wonen links en oom Ate en tante Bauktje rechts. Het duurt maar even, want begin jaren zestig verhuizen oom Ate en tante Bauktje naar Marum Kruisweg en opa en opoe naar Kornhorn. Daar ga ik straks ook heen, maar eerst Marum. Ik weet van oom Ate maar een paar dingen, dat hij orgel speelt, een prachtige bloementuin om zijn huis heeft en nogal stug is in sociale aangelegenheden. Ik voel een aangename affiniteit met deze hardwerkende groenteman en denk aan mijn moeder, die tot op hoge leeftijd graag de bruin wordende bananen opeet omdat ze geleerd heeft dat die onverkoopbaar zijn, en ze vindt ze ook lekker. Bij elke banaan denk ik daaraan. Later verhuizen ze van hier naar de Kruisweg, waar hij vlakbij gaat orgelspelen in de kerk. Dat weet ik nog goed. Daar heeft hij ook al die bloemen om het huis en daar herinner ik mij ook tante Bauktje, gezellig en gastvrij, altijd op haar gemak aan het redderen op die talloze verjaardagen met kamers vol visite.

Ik keer de auto en zet hem op de hoek bij de bult. De bult van Marum is beroemd vanwege zijn geheim. Niemand weet hoe de bult ontstaan is. Ik denk dat het een oude grafheuvel is, maar niemand weet het zeker. Ik denk ook aan die andere bult, waarvan bijna niemand het bestaan weet.

Het kerkje lokt mij de begraafplaats op. Ik loop langs het oorlogsmonument en ga op zoek naar de graven die ik ken, waarvan ik weet dat ze hier liggen. Opa en opoe en oom Onne om te beginnen. Ik zie nu dat oom Onne geboren is op 22 november, de dag dat Kennedy werd vermoord. Dat zal ik niet meer vergeten. Hij overlijdt op 16-jarige leeftijd en zal pas postuum onze oom worden. Dan ga ik op zoek naar het graf van oom Ate en tante Bauktje, even verderop. Zie je wel, met een t, maar dat zeiden wij natuurlijk nooit. Wij noemden haar gewoon tante Baukje. We wisten het niet eens.

Ik zoek nog even verder want mijn overgrootouders liggen hier ook: Ate Meter en Joukje Nijboer, mijn moeder is naar haar vernoemd en ik naar hem. Hun grote fotoportret, dat vroeger in Rotterdam boven de piano hing, hangt nu in Monnickendam boven de piano. Ik loop een rondje langs alle oude smalle rechtopstaande grafstenen. Hier ongeveer moet het zijn. Ah, daar zijn ze! Het zijn de mooiste grafstenen van de hele begraafplaats, dat durf ik wel te zeggen. Ze zijn geboren in 1854 en 1859 en overleden in 1928 en 1927, leefden dus precies honderd jaar voor ons. Wat zouden ze zeggen van deze tijd? Ik zie ze voor me met een laptop en een iPhone en realiseer me dan dat zij de uitvinding van de telefoon zelf hebben meegemaakt.

Ik loop nog even een rondje om de kerk en rij dan naar Kornhorn. Hier zie ik mijn moeder lopen met haar wijde witte jurkje, zoals ze op een oude foto staat. Hoe vaak zal ze hier heen en weer gefietst hebben? Misschien wel nooit, bedenk ik dan, want de verhuizing naar Kornhorn is pas veel later. Haar hele jeugd heeft zich in Marum afgespeeld.

Ate O. Vegter, 2 maart 2021

Prinsjesdag 1976 (ik was erbij!):
www.atevegter.wordpress.com/85

 

Advertentie