2088 John F. Kennedy en Wobbe O. Vegter

Kennedy, John Kennedy
Lacht met zijn hele gebit
Kennedy, John Kennedy
Voelt zich nog helemaal fit
Kijk es hoe hij glundert
Kijk hoe hij geniet
Hij heeft nog niet geblunderd
Nog niet

Wim Kan zong dit lied in zijn oudejaarsconference van 1960. Kennedy was net gekozen en zou 20 januari 1961 beëdigd worden. Bijna drie jaar later sloeg het noodlot toe en werd er in de twintigste eeuw een eind gemaakt aan de onschuld van de Amerikaanse droom. Ik heb altijd een speciale band gevoeld met John F. Kennedy, door z’n lach, door z’n ontspannen manier van president zijn, door z’n toegankelijkheid en z’n duistere dubbelleven. Je weet het soms niet waarom je op iemand valt, maar ik voelde een zekere bewondering voor zijn tweede voornaam Fitzgerald, die altijd afgekort werd tot F. Ik wilde ook een tweede voornaam en die dan afkorten. De oom waar ik naar vernoemd ben heette Ate Jan Albert, maar dat vond ik een beetje suf. Ik ben geen Jan en zeker geen Albert.

Mijn tweede broer, die had echt mazzel. Die kreeg bij zijn geboorte wel een tweede voornaam: Wobbe Onne Vegter. Ik was daar altijd jaloers op, ook al was de aanleiding, het op jonge leeftijd overlijden van onze oom Onne, een treurige zaak. Ik keek met lede ogen naar de nadrukkelijk leesbare handtekening van mijn broer: W.O.Vegter, waarbij hij de W en V over de O heen met elkaar verbond. Hij wel. Mijn oudste broer had een onleesbare krabbel als handtekening, wat ik ook stoer vond en mijn jongste broer had een rustige leesbare handtekening met een grafische illustratie eronder, wat erg bij hem paste, maar niet bij mij. Ik worstelde jarenlang met mijn handtekening en besloot alleen met mijn voornaam te tekenen, dat was dan nog iets. Mijn naam lag in Rotterdam sowieso al lastig omdat ze er vaak Aat de Vegter van maakten en ook werd ik als meneer De Vegter aangesproken. Het heeft lang geduurd voordat ik daarmee heb leren leven.

De kwestie met de tweede voorletter bleef ondertussen kriebelen en af en toe experimenteerde ik wel eens, maar er was geen letter die het lang bij mij volhield. Totdat enige jaren geleden mijn broer Wobbe overleed. Toen was er niemand meer in ons gezin met een tweede voorletter, niemand meer die de gedachtenis aan oom Onne hooghield en langzaam rijpte het idee om te kiezen voor de verweesde O en deze aan mijn eigen naam toe te voegen en te omarmen met mijn voor- en achternaam. Ik bedacht dat ik daarmee niet alleen de nagedachtenis aan oom Onne in ere herstelde, maar ook mijn broer Wobbe dichter bij mij kon voelen.

Ik begon er voorzichtig mee, in onbelangrijke formulieren, en breidde dat langzaam uit, totdat ik kort geleden mijn naam onder mijn stukjes met een O verrijkte. Mijn zus Ria was de eerste die het opmerkte en waardeerde. Ik denk dat mijn moeder het ook mooi zou vinden en ik hoop dat ook anderen het eerbetoon kunnen waarderen. Ik weet niet hoelang het duurt, want ik ben nooit zo consequent in dat soort dingen, maar voorlopig is het Ate O. Vegter, aangenaam.

Ate O. Vegter, 5 maart 2021

Op de foto: Baukje en Wobbe in 2009

Gluren naar de buurmeisjes:
www.atevegter.wordpress.com/88

John en Jackie in de limousine op 22 november in Dallas, Texas

Advertentie