Het is niet meer dan een landweggetje, een zandweggetje met toch enige opbollende bestrating in het midden. Een verharde weg met aan beide kanten een strook zand die je met enige fantasie een fietspad zou kunnen noemen. Je ziet er strakke fietssporen ingetekend als onderstreping van het landelijke karakter. Langs de weg staan telefoonpalen, waartussen de draden hangen als de boordlijnen van Italiaanse gondels. Maar Italiaans is de sfeer hier zeker niet, al zullen de draden in haastige spoed belangrijke boodschappen overbrengen. Het is bijna onvoorstelbaar dat daar door de lucht onze gesprekken gaan met de snelheid van het licht. Gelukkig hoor je het allemaal niet en blijft het stil. Het is de weg tussen Nuis en Marum in 1953. Ik kom net uit Nuis en loop naar Marum. Ik heb al een paar keer een straatnaambordje gezien en kan de naam niet uit mijn hoofd zetten: Kruisweg, of zoals het zo vaak genoemd wordt, Marum Kruisweg. Vanuit Nuis is het de Nieuweweg en dan wordt het Kruisweg. Niemand weet waarom. Via Dolorosa in het Groningse landschap. Niemand weet waarom, maar het geeft betekenis aan mijn wandeling. Ik loop hier niet voor niks, dat is nu wel zeker.
In de verte komt een jonge vrouw aan met een kinderwagen, een meisje lijkt het, maar hoe dichter ik bij kom hoe ouder ze wordt al blijft ze jong. Ze kijkt in de kinderwagen en lacht, ik hoor haar stem klateren in de heldere lucht en nu ze dichterbij gekomen is hoor ik hoe ze babbelt tegen haar baby. We kijken elkaar van verre al even aan en wanneer we elkaar ontmoeten stopt ze de wagen en ik kijk erin. Hij is leeg. Het bedje is niet opgemaakt. De dekens en het lakentje liggen op een hoopje. Ze ziet mijn blik en pakt snel het bundeltje op en drukt het in mijn armen. Zodra ik het aanpak verander ik in een meisje, een vrouw en ik druk de baby tegen mijn borsten. Ik draag een wit jurkje met zwarte lijntjes, een omgekeerd krijtstreepje, een potloodstreepje. Ik knoop het jurkje los en laat de baby drinken aan mijn borst. Hij is lief en gulzig, gretig en rustig. Hij ademt snel maar dat is zijn enige beweging. Met liefde kijkt de vrouw, het meisje, naar haar drinkende kindje. Alert, alsof ze voortdurend controleert of alles goed gaat.
– Hoe heet ze, vraag ik dan.
– Teun, zegt ze, het is een jongen.
Dan kijkt ze mij aan en als Teun even pauzeert, pakt ze hem weer over. Het is een vanzelfsprekend gebaar. Mijn jurkje en mijn borsten verdwijnen zodra ik Teun loslaat en ik ben weer gewoon een jongen, mezelf bijna. Ze koestert het bundeltje en praat ertegen alsof het een echt kindje is. Ze keert de wagen en we lopen nu samen op.
– Ik mis hem vreselijk, zegt ze dan, de mensen vinden het wel raar, maar als ik met de lege wagen ga lopen is het net of ik toch voor hem zorg. Soms doe ik ook nog een kruik erin, dan voelt het echt warm, maar daar was ik vandaag niet aan toe gekomen.
– Maar waar is ie dan? vraag ik.
– O, daar hoef je je geen zorgen over te maken. Hij is bij heel goede vrienden van ons. Ik zou geen beter adres voor hem weten, maar het is toch, weet je, ik had het te druk en daarom ben ik nu een paar weken bij mijn ouders, maar ik had hem toch mee moeten nemen. Ik mis hem zo vreselijk.
Ze snikt nu en veegt met het lakentje de tranen van haar wangen. Dan legt ze het bundeltje terug in de kinderwagen.
– Misschien kun je je man vragen om hem alsnog te brengen? Je hebt toch wel een man, hoop ik?
– Ja, dat is een goed idee. Ik heb een man, ja, een hele lieve. Ik zal hem bellen. Nou, eh, dag hoor, hier woon ik, ik bedoel, hier wonen mijn ouders. Ik ga weer naar binnen, hoor. Fijn dat ik even met je kon praten.
– Graag gedaan. Ik was er toch.
Ze loopt het pad op naast het huis en gaat dan naar binnen. De kinderwagen laat ze op het grind staan, vlak tegen het huis, zodat de auto van mijn opa er nog gemakkelijk langs kan.
Ate O. Vegter, 19 december 2015, 7 maart 2021
2000 dagen geleden: Op de vlucht:
www.atevegter.wordpress.com/91
ate vegter 