Ik heb een afspraak in de buurt van Rotterdam en daarom kan ik gelijk wel even bij pa en ma langsgaan. Ik ken de route uit mijn hoofd: Amsterdam, Schiphol, Den Haag, Delft, Van Leeuwen Buizen. De naam staat nog steeds hoog aan de hemel. Bij de afslag Sint Franciscus, waar ik altijd naar mijn moeder ging, ga ik nu bij de rotonde rechts en dan gelijk links. De polaroid hangt er nog, maar het Sophia Kinderziekenhuis is weg.
De Gordelweg voelt vertrouwd als mijn broekzak, maar in het mooie gebouw van Kreisel zit nu de Lidl. Links lijkt het muizengaatje ongedeerd, maar ik moet verder, langs de Boezembocht, waar op de plek van de veiling nu een groot politiebureau staat. Hoe vaak heb ik daar niet op de veiling rondgezworven tussen de doorgedraaide komkommers en tomaten? Ik sla rechtsaf de Kerkhoflaan in en parkeer bij Crooswijk. Gelukkig zijn mijn ouders nu alweer heel lang bij elkaar. Ik ga links een plas doen in het toiletgebouw en loop de begraafplaats op. Mooi dat ze hier liggen. Ik weet precies de weg. De krantenman ligt hier ook, al zou ik zijn graf niet kunnen vinden. Zijn naam ben ik vergeten en bovendien is zijn begrafenis fictie. Ik heb zijn dood verzonnen toen hij ziek werd en het krantendepot moest overdragen aan iemand anders. Maar toch weet ik zeker dat hij hier ligt.
Ik loop op de automatische piloot bij de kapel linksaf naar het graf van mijn ouders. Ik kom bekende namen tegen, Wolters, Baas, Van Gemeren, maar het leidt nergens toe. Ik kan ze niet vinden. Ik voel dat ik te ver ben gelopen en zoek nu mijn weg terug vanuit een richting die niet de mijne is. Ik ben een vreemdeling geworden. Ik loop opnieuw naar de kapel en terug. De tijd dringt. Ik neem dezelfde afslag, maar nu langzaam en voorzichtig. Het is op een hoek bij een boom, maar het barst hier van de bomen. Ik zou er zo blindelings naartoe lopen, maar met mijn ogen open is het behoorlijk zoeken. Ik draai mij om – daar is het! Ik zie het meteen.
Ik kan het niet lezen, maar er kan alleen Derk Vegter staan, met wat tekst eromheen, en nu dan ook de naam van mijn moeder, Joukje Vegter – Meter. Mooi gedaan. Mijn genade is u genoeg. Ik ben er na haar begrafenis nooit meer geweest. Daar ben ik nu wel voldoende voor gestraft. Hoe vaak ben ik er niet samen met mijn moeder geweest, dat ik met een sponsje en een emmertje met sop de steen moest schoonmaken. Ook toen had ik rode schoenen aan. Ik maak wat foto’s. Er liggen takjes op het graf. Ik loop terug naar de auto. Bij Familiegraf Dijkhuis rechtsaf, dat moet ik onthouden voor een volgende keer. Opgehouden door de dood ben ik nu wel laat voor mijn afspraak in het leven, maar ik ben blij dat ik ze weer even gezien heb.
Ate Vegter, 24 maart 2021
De gymzaal is een kerkzaal:
www.atevegter.wordpress.com/109
ate vegter 