2113 Winkelen op afspraak

Piep wil heel graag een private shopping afspraak maken bij de Action in Volendam en of ik dan meega. Ik hou niet heel erg van winkelen, maar voor een man valt het nog mee, en ik ben ook nieuwsgierig hoe zoiets gaat. Ik ga mee en we boeken voor twee. Drie uur ’s middags. Twintig minuten. Ik krijg er direct een gehaast gevoel van. Zouden we wel genoeg tijd hebben? We moeten ons vijf minuten van tevoren melden, maar staan al om tien voor drie in de anderhalvemeterrij. Er mogen welgeteld zes mensen naar binnen, voor zover ik dat kan nagaan. We staan keurig te wachten, maar ik voel me toch ongerust, want anderhalve meter is erg weinig bij vreemde mensen die in je nek staan te hijgen en in Volendam kijken ze niet zo nauw. De besmettingsgraad is er hoog en voor je het weet komt zo’n uitstapje je duur te staan.

Wanneer we klokslag drie uur naar binnen mogen overvalt mij een enorme hebberigheid. Ik word er helemaal opgewonden van. Alsof alles gratis is, wat ook bijna zo is bij de Action, omdat ze hun distributiecentrum met goedkope Polen zo gesmeerd laten lopen, u hebt het kunnen lezen. Maar niets in mij heeft mij hiervoor gewaarschuwd en voor ik het weet ligt mijn mandje vol onnodige prullaria terwijl ik alleen maar verfkwasten en Ziki onderbroeken nodig heb. Piep is door hetzelfde virus getroffen en uitgeput staan we na een kwartier bij de kassa, want we moeten ook nog alles binnen de tijd afrekenen. Vijf minuten later staan we met twee volle tassen buiten. Ik voel mij helemaal bevredigd. Alle spanning stroomt via ongekende meridianen de grond in. Huppelend rennen we naar de auto, de tassen slingeren in het rond, waarna we alles inladen en naar huis scheuren. Ik begrijp die sjeiks wel met hun private shopping. Het is buitengewoon aangenaam om te genieten van overvloed in tijden van schaarste. En straks mogen we ook nog een uur langer de straat op. Het kan niet op.

Ate O. Vegter, 27 maart 2021

Mijn stoere vader Derk Storm:
www.atevegter.wordpress.com/113