Zojuist kom ik er achter dat werken misschien toch nog wel leuker is dan met pensioen zijn. Ik schrik daarvan, want het proces van pensionering lijkt behoorlijk onomkeerbaar. Ik ben er ook een beetje ingeluisd moet ik zeggen want bijna zo lang als ik al met pensioen ben heerst er corona en zit bijna iedereen thuis, waardoor het helemaal niet opvalt dat je met pensioen bent. Zolang je maar een beetje op je laptop klooit lijkt het net alsof je gewoon aan het werk bent, want dat doet immers iedereen.
Maar vandaag is Lief opeens weer naar haar werk, ze hebben iets leuks vanavond, en Piep zit gewoon op school, wat ik ook al heel lang niet heb meegemaakt. Ik heb de vaatwasser uitgeruimd, de trapleuning vastgezet, een rondje gelopen en ook al ontbeten en nu zit ik al even naar Micha Wertheim te kijken op mijn telefoon, maar dat is toch ook geen dagbesteding waar je wijzer van wordt. Ik wil verder kijken naar de intrigerende serie Shtisel, maar op mijn bureau ligt wonderlijk genoeg al een hele tijd een DVD met als titel Dienst Werk en Inkomen Top 100 26 september 2007. Je moet weten dat de Top 100 een bijeenkomst is van de managers van DWI, die het verleden evalueren en de toekomst plannen en tussendoor iets leuks doen met een goochelaar of zo. Ging jarenlang goed totdat we er mee gestopt zijn omdat iedereen er wel klaar mee was. DWI ging reorganiseren en ophouden te bestaan. Maar in 2007 was het allemaal nog leuk. Ik was toen net een jaar teammanager en op de toppen van mijn kunnen, dat durf ik nu wel te zeggen. Ik was al heel lang van plan om de DVD een keer te bekijken en dat heb ik nu gedaan.
Ik had het beter niet kunnen doen. Het was nog veel leuker dan ik dacht en ik wilde voor het eerst terug in de tijd. Die hele zooi nog een keer overdoen, zeg maar vanaf 2001, de aanstelling bij NV Werk, de kennismaking met Lief, de koop van ons huis, de bruiloft, mijn eerste tijd als teammanager en de geboorte van Piep. Ik geloof dat het de leukste tijd van mijn leven was – en nog steeds is – die toen begon. De eerste acht jaar van mijn leven in Apeldoorn en de eerste zeven jaar in Amsterdam bij AFS zou ik ook zo over willen doen. En mijn studietijd in Leiden ook, bij nader inzien. En mijn diensttijd en zeker mijn tijd in de kibboets. Eigenlijk alles wel met uitzondering van de jaren in Rotterdam.
Gelukkig kan dat allemaal niet en hoef ik er verder niet over na te denken, maar even zomaar verdwalen in het verleden kan best. Het is nog te koud, dat is het ook. Anders was ik allang in de tuin gaan zitten met een boek: Chaim Potok – Omzwervingen.
Ate O. Vegter, 30 maart 2021
Herfstvakantie: op de wolken in het licht van de eeuwige zon:
www.atevegter.wordpress.com/116
ate vegter 