In de stille week is het goed om ook even aan de Rolling Stones te denken, nu zij nog onder ons zijn, want we worden niet allemaal 92 tenslotte. Mick Jagger heeft zijn eerste open hart operatie al achter de rug en alhoewel je mag veronderstellen dat de medische zorg rond deze gasten zich op koninklijk niveau bevindt is er behalve Prins Philip toch niemand die de feiten voor zich uit kan blijven schuiven.
In 2016 begint de fameuze tentoonstelling Exhibition over het leven van de Rolling Stones in Nashville Tennessee, eigenlijk meer iets voor een country band, maar waarom niet. Ook de Stones zijn niet vies van deze stijl, gehoord hun nummer Country Honk op de elpee Let it Bleed, de voorloper van Honky Tonk Women.
In 2020 komt de tentoonstelling naar Groningen onder de naam Unzipped, van de elpee met de rits, Sticky Fingers. De rits gaat open en Sirach en ik zijn er als de kippen bij om toe te tasten. Maar dan gaat het museum alweer dicht. We bestellen een paar weken later opnieuw kaartjes en op 27 november is de dag der dagen. We gaan naar Groningen, toch al een fijne bestemming, maar nu helemaal, want we gaan op onze oude dag nog naar de Rolling Stones. Het is een overweldigend mooie tentoonstelling en we baden in de muziek van ons leven. Nog veel mooier is dat we samen heen en weer rijden van Monnickendam naar Groningen, anders kom je er niet, een mooie reis met goeie gesprekken.
Toch slaat even later het noodlot toe en moet het Groninger Museum net als alle andere musea, behalve Museum Niesenoort, opnieuw haar deuren sluiten. Jammer, maar we zijn blij dat we er net op tijd geweest zijn. En nu lees ik in de krant dat Unzipped in Groningen niet meer open gaat. Het duurt te lang, zoals alles wat met corona te maken heeft te lang duurt. Misschien is het goed hier even een relativerende opmerking te maken, want we zijn net veertien maanden bezig en de pest heeft ons destijds driehonderd jaar bezig gehouden. Heel jammer dat de tentoonstelling in Groningen niet meer open gaat, maar dat heeft ongetwijfeld te maken met de afspraken met andere musea. Misschien kun je ze straks nog elders in Europa zien. In 1997 ben in ze tot in Parijs achterna gegaan en dat was ook de moeite waard. Gimme shelter. We love you.
Ate O. Vegter, 31 maart 2021
Mijn jongste broertje:
www.atevegter.wordpress.com/117
ate vegter 