Die vader van mij begint toch steeds meer te leven naarmate hij langer dood is. Alsof hij het allemaal toch nog een keer wil uitleggen, hoe het leven in elkaar zit en hoe je daar mee omgaat en vooral dat wat de mensen zeggen geen enkel houvast biedt. Zolang hij er zit en aan het woord is luistert iedereen naar hem en je kan het eigenlijk niet geloven dat dat moment, ja dat dat hele leven voorbij is.
Het leven van mijn vader en mij kent verschillende perioden, ten eerste de prehistorie, toen we er allebei nog niet waren, dan de jonge jaren van mijn vader, zeg maar de Stormtijd, dan de tijd van de hunnen, waarin mijn vader alleen nog maar de vader van mijn broers en zussen is, dan het metzoonicum, de grote bloeitijd van onze relatie, we zijn er dan allebei, van 1953 tot 1985 en dan begint met zijn overlijden de tijd van de grote Derkloosheid en de ontwikkeling van het Ateïsme. Het is achteraf misschien niet zonder betekenis dat ik vijf maanden voor zijn dood uit de kerk ben gestapt.
Die jaren samen zijn dan nog weer onder te verdelen in de tijd van de witte overhemden, zeg maar de gouden eeuw waarin mijn vader vertegenwoordiger is en ouderling en de rokende dominee een goede vriend aan huis en dan de tijd van de gemakkelijke truitjes met brandgaatjes van de sigaretten en de effen champagnekleurige overhemden, dat is ook de tijd van de huurders, en ten slotte de tijd van het geblokte overhemd met korte mouw, de baard, de collectes en de duiven, waarin mijn vader in de WAO zit, wat later ongemerkt overgaat in de AOW met een klein aanvullend pensioentje..
De mooiste tijd is de tijd die ik mij nog scherp kan herinneren en die zich afspeelt tussen mijn vijftiende en mijn vijfentwintigste, de tijd waarin mijn vader tussen de vijftig en de zestig is en de wijsheid nog in pacht heeft. Het is de tijd van de Golden Earring, de Rolling Stones, Fleetwood Mac, de Moody Blues en de Hanomag:
Mijn vader heeft een Hanomag, wel eeuwen
Geleden lijkt het. Zijn collega heet Van Leeuwen
Van deze Chris van Leeuwen krijgt mijn vader een gitaar, waarmee de samenzang in ons gezin een nieuwe impuls krijgt. Het zijn de laatste jaren dat hij nog werkt en de eerste jaren thuis. Het is de tijd van de eindeloze gesprekken over alles en wanneer ik voor het eerst een fototoestel heb gekocht, maak ik ook foto’s van al die gewone momenten, waarvan ik dan nog niet weet dat het de spijkers zullen worden waaraan mijn hele geheugen hangt.
Ate O. Vegter, 9 april 2021
Nooit met je rug naar de klas!
www.atevegter.wordpress.com/128
ate vegter 