2150 Een goede koning

Het is een Koninginnedag om nooit te vergeten. Het begint al een dag van tevoren wanneer ik tompoezen wil bestellen en word afgesnauwd door een meisje voor wie de Hemahectiek te veel is: ‘Iedereen wil tompoezen bestellen!’ gilt ze. ‘Dat zou heel goed kunnen,’ zeg ik, ‘want de Hema verkoopt al oranje tompoezen sinds Koninginnedag 1993 en de allereerste oranje tompoezen worden gemaakt ter gelegenheid van de geboorte van onze geliefde koning, vandaag precies 54 jaar geleden. Ik weet het nog, want ik was net buiten aan het voetballen, wat ik anders nooit doe, toen we hoorden dat de koningin was bevallen van de koning.’ ‘Hoe laat wilt u ze ophalen?’ vraagt het meisje. ‘Tien uur graag,’ zeg ik. ‘Ik stuur een bevestiging, maar als u die niet krijgt, kun u ze toch gewoon ophalen.’ ‘Dat is een goeie afspraak, daar hou ik van. Dankuwel voor uw luisterend oor, want er zijn behalve in mijn familie maar weinig mensen geïnteresseerd in de geschiedenis van de tompoes en nu mag ik u daar toch zeker toe rekenen.’ ‘Fijne dag meneer,’ ‘Dankuwel mevrouw, voor u ook zo’n portie, zou mijn vader zeggen, maar die is…’ Klik! Ze heeft opgehangen.

Om tien uur haal ik de tompoezen op en ik word geholpen door een heel vriendelijk meisje die mij een hele fijne Koningsdag toewenst. In de stem klinkt vaag iets bekends door. Thuisgekomen eten we ze met smaak op. Brul en Links zijn vandaag dicht dus dat moet dan morgen maar even, want van Piep haar bril is het rechterpootje afgebroken.

Dan gaan we de kas in elkaar zetten die we gisteren hebben opgehaald uit Mook. Het is een hele klus, zeker voor Koningsdag, maar op de achtergrond worden we begeleid door Olympia Con Brio die door de straten van Monnickendam marcheert. Zo wil ik het horen op mijn begrafenis. Dit is precies de muziek die bij mij past. Het doet mij denken aan de eerste Koninginnedagen die ik mij kan herinneren. Mijn zusjes in oranje gebloemde jurkjes met daarboven een wit bloesje met een oranje sjerp. O, hoe jaloers kon ik zijn op hun meisjeskleren. Soms roofde ik de kleren uit hun kasten en transgenderde ik mijzelf avant la lettre. Met sinaasappelborsten denderde ik de trap af naar de spiegel op de slaapkamer van mijn ouders. Ik hield van dat ruige meisje met dat zwarte haar, maar toen er een sinaasappel op de grond viel zag ik opeens mijn geamputeerde tante en ik vloog weer naar boven in mijn jongenskleren. Dan had ik toch minder aandacht te vrezen.

Wanneer we de gebruiksaanwijzing eindelijk op volgorde hebben en de kas in elkaar zit, verplaatsen we hem nog een keer en kan het kweken beginnen. We vragen de buurman om te komen Chinezen en daarmee komt er een mooi einde aan een prachtige dag. Laat op de avond kijk ik nog naar een aflevering van Ozark. Is er iemand die dat kijkt? Waarom is alles zo donker?

Ate O. Vegter, 28 april 2021

Klik: www.atevegter.wordpress.com/150

Advertentie