Een ongeluk zit in een klein hoekje, dat weet iedereen. Maar niemand weet waar geluk in zit. Ik kwam er toevallig achter toen ik een tijdje geleden bij iemand op bezoek ging. Ik werd ontvangen in de eetkamer waar we gezellig aan tafel gingen zitten, koffie drinken en een praatje maken. Op een gegeven moment moest hij even wat pakken en hij liep naar een andere kamer waarvan hij de deur open liet staan, zodat ik kon zien dat er een heel grote televisie aan de muur hing. Pal voor de televisie stond een enorme fauteuil en naast die heerlijke luie stoel lag een aangebroken pak Bastognekoeken. Ik wist onmiddellijk twee dingen: Ik vond de man waar ik op bezoek was nog heel veel aardiger dan daarvoor en hij was mij al heel sympathiek. En het tweede wat ik onmiddellijk wist, alsof het een inzicht was wat direct vanuit de hemel in mijn ziel geschoten werd: geluk zit in een klein koekje.
Nu zijn Bastognekoeken op zich niet zo heel erg klein, maar het gaat om het idee. Ik zag hem zo voor mij, kijkend naar een spannende Netflix serie – wie kijkt er nog gewoon televisie met al die corona-stress en daar bovenop al die Tweede-Kamerellende – terwijl zijn linkerhand achteloos steeds weer opnieuw een Bastognekoek uit het pak rommelde. In het begin gemakkelijk, maar steeds moeilijker en op een gegeven moment zou hij de spanning niet meer aankunnen en het hele pak op schoot nemen en leeg schransen. Dat is geluk.
Het is fijn dat de winkels weer open zijn en dat je zonder afspraak weer de stad in kan. Het is fijn dat de terrassen weer open zijn en je in de middag weer een glas wijn kan drinken. Het is fijn dat je weer met z’n tweeën bij vrienden op bezoek kan en het is fijn dat de avondklok is afgeschaft, maar geluk is dat nog niet. Geluk is thuisblijven en achteloos een pak Bastognekoeken naar binnen werken zonder je ergens zorgen over te maken.
Ate O. Vegter, 1 mei 2021
Klik voor John F. Kennedy:
www.atevegter.wordpress.com/153
ate vegter 