2161 De zee, de zee

Het voelt vreemd om in het huis van iemand anders te slapen. Dit huis van vrienden van Jorg doet mij denken aan het huis aan de Rijnsburgerweg in Leiden waar ik sliep tijdens de introductietijd in Leiden 1977. Mooi hoe zo’n oude herinnering ineens nieuw leven krijgt ingeblazen. Dit Haagse huis is groot en overladen met esoterische boeken, Aziatische kunst, fototoestellen en gitaren. De levens van de oorspronkelijke bewoners spreken zwijgzaam duidelijke taal.

Heel veel boeken over Ayurvedische interpretaties van het leven, Karma en Dharma, Yoga, Tantra, ik kom hier zelfs A.H. Almaas tegen met zijn trilogie over de innerlijke diamant, zeer aan te bevelen, en veel boeken met mooie, nieuwsgierig makende titels als Niet dit, niet dat, maar Aum. Het is een wondere wereld waar ik alleen nog maar heel even aan geroken heb, zoals er zoveel werelden zijn waar ik nauwelijks iets vanaf weet. Het leven is maar een fractie van alles wat er is.

Afijn, vrijdag was een mooie dag, de tijd vliegt, ik weet het, maar die mooie vrijdagochtend begonnen we heel rustig met een fraaie stadswandeling naar de winkel van Artifac, een winkel voor kunstenaarsbenodigdheden van heb ik jou daar, waarvan de immense overvloedigheid niet op een foto paste. Een zee van kleuren pennen, potloden, stiften, waterverf, acrylverf, olieverf, een eindeloze muur met papier, canvas, klei, ezels, zeepsteen, schetsboeken en boekjes, kwasten natuurlijk, pennen, potloden, ik werd er duizelig van, maar Piep liep rond alsof de winkel van haar was en vulde schap na schap haar mandje. Ze had er zelf voor gespaard en breidde zo op professionele wijze haar materiaal en middelen uit. Het was een feest om naar te kijken. We liepen nog even langs een skateboarden winkel, wat ik ook een adembenemende ervaring vond, maar daar hebben we niets gekocht.

De middag stond in het teken van de surfles aan zee, die Piep van Jorg voor haar verjaardag had gekregen en die nu gematerialiseerd zou gaan worden. Ze zag er zo stoer uit en wat ik zo leuk vind, ze doet juist dat soort bijzondere dingen met een nuchtere vanzelfsprekendheid die wel duizend kusjes verdient. Ze lag nog maar net met haar surfplank in het water of ze stond er al bovenop, elegant balancerend, voordat ze in het water dook. Ze was de enige die het niet koud had die middag.

Ate Vegter, 9 mei 2021

De crematie van Tante Fie:
www.atevegter.wordpress.com/161