We hebben samen met vrienden geluncht en nu zijn de kinderen aan het kanoën. Het weer is zonnig en vrij en de warmte begint schoorvoetend bezit te nemen van onze kleine stad. Na een uurtje komen de kids uitgelaten, maar nog niet vermoeid, weer terug. ‘Papa, ga je mee naar het Hemmeland?’ Ik beloof mee te gaan en samen een plekje uit te zoeken, maar daarna redden ze zich wel. Het Hemmeland voelt ook al zomers aan. Wat gaat dat toch snel.
Op de weg naar Strandvier zie ik een alleraardigst hippie-achtig groepje mensen staan. Hun dromerige muziek raakt oude snaren uit de jaren zestig. Ik besluit er op de terugweg even langs te gaan. We zoeken een mooi plekje in het gras, vlak bij het water, ik omhels tot later en fiets terug naar dat groepje mensen met die mooie muziek. Ik zet mijn fiets op de standaard en mijmer weg. Hier zou ik wel willen blijven, maar ik zou er toch niet bij willen horen. Vanavond zou ik weer naar huis gaan. Maar zo even aan de rand van hun kleine wereld, dat bevalt mij goed. Ik draal nog wat en dan stap ik weer op.
Ik denk aan al die werelden waar ik bij was maar niet bij wilde horen, al die mensen met hun ware overtuigingen die mij niet overtuigden. Hoe kon ik genieten van de rust en de vrede die zij in mijn leven brachten en hoe heerlijk was het altijd om weer weg te gaan en gewoon te doen. Nooit zou ik ergens bij willen horen, hoe graag ik ook ergens bij zou willen horen.
Ik fiets terug langs het Galgeriet en zie dat er al aardig wat bomen gekapt zijn. De sloopborden staan er ook al een tijdje, maar de sfeer van verval is nog steeds intact. Ik hoop dat het nog even zo blijft. Dat we nog even kunnen genieten van het mogelijke gevaar van asbest en de geur van vergankelijkheid voordat de nieuwbouw alles doet vergeten met haar opgewekte dans van spelende kinderen.
Ate Vegter, 3 juni 2021
Vastberaden zorgeloos:
www.atevegter.wordpress.com/187
ate vegter 