2192 A.L. Snijders 1937 – 2021

O, kon iedereen maar blijven leven, o, bestond er maar geen dood. Dan hadden we Peter Müller, alias A.L. Snijders, nog altijd bij ons. Maar ja, dan werd het ook wel een beetje druk. Ik begin opnieuw. O, kon de dood maar af en toe een uitzondering maken voor mensen als Annie M.G. Schmidt, Jan Wolkers en A.L. Snijders. O ja dood, dan ook graag een kaartje voor Paul van Ostaijen. Dan hadden we die ook nog bij ons.

Je gaat er zo aan wennen dat iedereen doodgaat, dat het wel normaal lijkt, maar zo is het niet bedoeld natuurlijk. Oorspronkelijk zouden we allemaal blijven leven, wat nu is teruggedraaid naar allemaal zo lang mogelijk. Daarom ben ik gisteren naar het NDSM-terrein geweest om daar mijn tweede prik te halen. Het was er loeidruk en ik vroeg of ik morgen mocht terugkomen. Dat mocht niet, maar ik kon ook niet zo lang wachten vanwege mij incontinentie. Toen moest ik even meelopen, kom jij maar eens even mee, en werd ik direct geholpen. Dat scheelde anderhalf uur wachten, want er was iets met de tweede batch.

Maar terug naar A.L. Snijders, die ons ontvallen is. Die liet zich niet zomaar afleiden door van alles en nog wat, want dan werd zijn korte verhaal te lang en hij was immers de meester van het ZKV, het zeer korte verhaal. Hij legde dat gisteren in Het Uur van de Wolf keurig uit: ‘Ik tik zo langzaam en zo amateuristisch, ik kan nooit sneller tikken dan mijn hersens gaan, dat kunnen de meeste mensen wel, ik maak dus van de nood, dat ik niet snel kan tikken, de deugd dat ik kleine verhaaltjes d’r uit haal, uit die machine’.

Ik heb niet eens zoveel van hem gelezen, maar toch wel de columns in de VPRO-gids, Mosterd, maar hij is ook iemand waar je van gaat houden als je hem ziet en hoort: met zijn bedachtzame manier van praten, met die stem en die ogen en die baard en die grootse wenkbrauwen en dan de zorgvuldige manier waarop hij vertelt en zijn zinnen opbouwt met prachtige woorden en hoe hij over zijn land scharrelt en op zijn oude tractor rijdt. Hij kan ook alleen maar korte verhalen schrijven, zegt hij, want hij moet ook hakken en zagen en het pad aanharken en dat werk is evengoed een levensvulling als het schrijven: ‘Zagen en stoken op dezelfde dag: geluk!’ Hij was heel blij toen hij de Constantijn Huygens Prijs won voor zijn hele oeuvre, maar het gaat altijd om het schrijven, vertelde hij. Wat heerlijk om naar die man te kijken en daarna te gaan slapen. Hij ruste in vrede. Fijne dag!

Ate L. Vegters, 8 juni 2021

De doden van 2015:
www.atevegter.wordpress.com/192