De bel gaat en even vraag ik mij af of het voor mijn dochter is of voor mij. Het maakt verder niet uit want ik loop al naar de achterdeur, die wij opendoen als er bij de voordeur gebeld wordt. Het is iemand die ik ken van de sportschool, waar ik helaas niet meer kom.
Kom binnen, zeg ik, wil je koffie of thee, verrast als ik ben door haar komst. Het is gezellig, zo even een bezoekje midden op de dag, want ik ben de dozen van de zolder aan het opruimen en dat is een karweitje waarbij een theepauze altijd welkom is. Het is heus niet prettig om het verleden zo uit een doos te zien kruipen en te besluiten dat ook die paperassen wel weg kunnen.
We drinken een kopje thee en ze vertelt dat ze een wandeling gaat maken in Israël voor het Youth Futures project, voor kinderen die tussen wal en schip raken en ze vraagt of ik haar wil sponsoren. Omdat ik zelf laatst sponsoren gezocht heb voor Huis aan het Water vind ik het leuk om iets bij te dragen en ik heb zoals sommigen wel weten zelf ook een klein verleden met Israël.
We praten nog wat na, ook over de Joodse begraafplaats hier vlak om de hoek. Het kost nogal wat moeite om geld bij elkaar te krijgen voor het reguliere onderhoud en dat steekt mij vooral omdat het parkje ernaast zo keurig verzorgd wordt door de gemeente. Gelukkig is er een stichting die zich met het onderhoud van Joodse begraafplaatsen bezighoudt, maar veel geld is er natuurlijk nooit. Ik vraag of de gemeente dan niet ook wat kan bijdragen, want dat lijkt mij min of meer vanzelfsprekend. Ze kijkt me aan en fluistert de woorden regels en bureaucratie en onmiddellijk zie ik voor me hoe ingewikkeld het is om bij de gemeente iets los te peuteren voor een vanzelfsprekend goed doel. Ja, dat had ik kunnen weten. Misschien moeten ze er aan de Pierebaan toch nog eens over nadenken?
Ate Vegter, 22 juni 2021
De Euromast:
ate vegter 