Die laatste dagen van het schooljaar kom ik maar moeilijk door. Het zijn allemaal momenten waarop je je realiseert dat de grote basisschooltijd voorbij is. Gisteravond was de musical en de grote avond, met voor elke leerling nog een persoonlijk woord. Alles keurig coronaproef opgenomen zodat wij het als lieve, zorgzame en betrokken ouders met opkomende tranen van ontroering konden bekijken. We moesten lachen en soms viel het ook even stil, zo mooi was het gemaakt.
De musical was erg om te lachen. Wat kunnen die kinderen zingen en spelen. Je zou ze bijna als klas samen naar de toneelschool sturen, maar je doet dat toch niet, hè? Ze ontmaskeren je daar gelijk als kritiekloze, overenthousiaste ouders. Gelukkig kunnen we genieten van het moment en het spel voor onze ogen. Ze zingen hard en meestal zuiver en in hun ogen glinstert het plezier en de spanning. Een ovationeel applaus klinkt op nadat het is afgelopen en het publiek is natgespoten. Dat was het grote geheim van dit verhaal.
We krijgen even pauze en dan sluiten we af met het officiële gedeelte met de diploma-uitreiking. Ik kan mij geen diploma van de lagere school herinneren. We deden niet eens een grote afscheidsavond met musical. Alles was toen nog streng en eenvoudig, maar laat ik mij niet beklagen. Het is reuze gezellig en aan het eind wordt een hele reeks mensen bedankt en dan bedankt de meester nog voor het bedanken en dan is het klaar.
We lopen naar huis en ik voel weemoed opkomen en daaronder voel ik een diepe, donkere laag van onrust over de actualiteit van de afgelopen dagen. Ik kan het nog steeds niet bevatten, maar de kranten hebben er vol van gestaan en het was onophoudelijk in het nieuws. Er is geen ontkomen aan. Dat niemand iets wil zeggen over hoe het nu met hem is, behalve dan dat hij vecht voor zijn leven, baart mij meer zorgen dan wat dan ook. Het kan toch niet zo zijn dat we hem nooit meer zien, maar ik vrees het ergste.
Ate R. Vegter, 10 juli 2021
Tommy Wieringa on stage:
www.atevegter.wordpress.com/224
ate vegter 