Een paar weken geleden las ik een interview met Nicolien Mizee in het Magazine van de Volkskrant die we nu weer op zaterdag op papier lezen en door de week digitaal, maar die we straks gelukkig weer elke dag op papier lezen ten koste van de JAN en de VPRO-gids. Die mensen doen altijd zo sneu wanneer je een abonnement opzegt, maar ze doen het zelf, want het kan alleen maar telefonisch. Ik heb me daar wel eerder druk over gemaakt, dat je overal zo aan vast zit, maar bijna nergens meer loskomt. Moet je je voor de aardigheid eens aanmelden bij de postcodeloterij en dan een maand later opzeggen, dat weet je het verschil en snap je precies wat ik bedoel.
In dat interview vertelt ze dat ze helemaal niet houdt van dingen die andere mensen leuk vinden zoals uitgaan, kletsen met vrienden en op vakantie gaan. Zij blijft het liefste thuis. Daarmee won ze mijn hart, want ik moest denken aan Gretha Garbo die op haar ouwe dag in een hotel kroop en zei: ‘I want to be left alone.’ Dat betekent niet dat ze alleen wilde zijn, maar dat ze met rust gelaten wilde worden en Nicolien zegt het nu ook en ik voel steeds meer toestemming om dat van harte te beamen.
Het is helemaal niks om steeds overal naar toe te moeten en sociaal te zijn en gezellig met z’n allen en op vakantie en leuk. Nee, ik wil gewoon met rust gelaten worden. Heerlijk in alle stilte – radio uit! – genieten van het leven zoals het is met een mooi boek, de krant, een fijne puzzel en een kop koffie, eventueel met wat zelfgekozen plaatjesdraaien-muziek of Stevie Wonder radio op de Sonos. Wie het begrijpt die snapt het.
Nicolien – zeg nooit Nicoline, dat is tuttig – Mizee heeft Moord op de Moestuin geschreven, een boek dat je misschien kent, maar ze heeft ook jaren lang faxen (later e-mails) gestuurd aan haar schrijfbegeleider van de Amsterdamse Schrijversvakschool, Ger Beukenkamp. Die Faxen aan Ger zijn gebundeld en uitgegeven onder de titels De Kennismaking, De Porseleinkast, Allesverpletterende en Hoog en laag springen.
Door het interview in de Volkskrant ben ik begonnen in De Porseleinkast, wat ik voor mijn verjaardag kreeg van mijn broer. Na een tiental pagina’s dacht ik wat een enorm gezeur en nu ik het bijna uit heb besef ik dat ik na de Geheime Dagboeken van Hans Warren nooit meer zo’n eerlijk en openhartig boek gelezen heb als dit en nu ga ik die andere delen ook lezen. Dat is het probleem met goeie boeken, ze komen nooit alleen.
Ate Vegter, 20 augustus 2021
Ik ben moe:
www.atevegter.wordpress.com/265
ate vegter 