Maandagmiddag om twee uur wordt de wieg opgehaald. Hij is verkocht voor 60 euro, een bedrag wat we aan oma moeten geven, zegt Lief, want daar komt de wieg vandaan. Lief en Piep hebben er beiden als baby in gelegen en nu is het mooi geweest. Niemand wil meer hem hebben. Ik ga bloedprikken in het AVL en ik bedenk dat het na twee uur minder druk is op de bloedbalie, maar Piep komt vanmiddag thuis uit school en ik besluit toch in de ochtend te gaan. Wanneer ik de krant uit heb en de puzzel ingevuld stap ik in de Volvo. Ik heb een boek meegenomen voor wanneer ik lang moet wachten, Cliënt E. Busken van Jeroen Brouwers, een van mijn lievelingen.
Ik rij naar Amsterdam en parkeer in de garage. De vragenbalie is weg. Geen vragen meer over mijn gezondheid, klachten of koorts, ik mag zo doorlopen, maar wel met een mondkapje. Dat staat nergens, maar iedereen doet het en ik pas me gemakkelijk aan. Bij de bloedbank ben ik direct aan de beurt en ik ga naar balie 1 waar ik begroet wordt door een voortvarende Amsterdamse. Er staat ook een keurige jongedame bij die de indruk wekt toezicht te houden. Ik moet zeggen wanneer ik hoeveel Abirateronacetaat hebt geslikt: vanmorgen om zeven uur, twee tabletten van 500 milligram, oftewel 1 gram. Dat willen ze weten voor onderzoek naar het afbraakproces. De steriele doekjes blijken op en de naald prikt, maar er komt geen bloed en dan neemt de jongedame het over. Terwijl ze geroutineerd mijn huid doorboort en het bloed laat lopen, vraagt ze met een knikje naar Jeroen op mijn schoot of het een goed boek is. Op dat moment realiseer ik me dat ik het boek niet bij me heb om te lezen, maar om een praatje aan te knopen. Het is een prachtig boek, zeg ik, ik heb nog nooit iemand zo mooi en zo uitgebreid horen klagen. Ze moet lachen en plakt een gaasje op mijn verwondingen en dan is het klaar.
Ik had natuurlijk moeten zeggen dat het een zeer lezenswaardig boek is voor iedereen in de zorg en dat er bijna geen schrijver is met een grotere of amusantere woordenschat dan Jeroen Brouwers, maar dat schiet mij pas te binnen op weg naar de uitgang. L’esprit de l’escalier noemen de Fransen dat. Goed gemutst en blootshoofds loop ik naar buiten, waar ik mijn mondkapje afdoe. Ik haal eten bij Amazing Oriental in Noord en dan ben ik alweer thuis in Monnickendam. De wieg wordt opgehaald door een jonge, zwangere vrouw met haar moeder. Vanmorgen ga ik voor de uitslag naar dokter Vincent.
Ate Vegter, 14 september 2021
Jeroen Brouwers – Cliënt E. Busken:
www.atevegter.wordpress.com/1791/
Leon de Winter – De Ruimte van Sokolov:
www.atevegter.wordpress.com/291
ate vegter 