2293 Een nieuwe dag

Het is nog nacht en donker wanneer ik naar de wc ga. Ik heb geen licht nodig want ik weet blindelings de weg. Dan voel ik niks op de plek waar de deurklink hoort te zitten en ik val in een ander huis. Waar zit hier de deurklink? Misschien aan de andere kant? Misschien is dit wel een huis met alle moderne faciliteiten, volledig geïsoleerd, met een warmtepomp en een ideale indeling.

Met genoeg slaapkamers en werkkamers en misschien staat dit huis dan wel in een kleine stad waar de Deen gewoon blijft en waar nieuwbouwprojecten geen vertraging oplopen. Waar alles gaat zoals de mensen met elkaar afspreken. Misschien is dit wel een land zonder armoede of Sociale Dienst, zonder woningnood of huisjesmelkers, zonder Uber of Thuisbezorgd, zonder kanker of pijn, met als enige probleem een enorme werkloosheid in de zorg omdat alle bedden leeg blijven. Misschien is dit wel een stad zonder gemeenteraad en een land zonder kabinet en op dat moment schrik ik op uit mijn overpeinzingen, want dit land ís een land zonder kabinet en dat is geen droom maar een nachtmerrie, een farce en een vertoning zoals straks dat hele Prinsjesdag, waar ik ooit zo van hield in de tijd van de jonge prinsjes, die alleen nog hun boterham belegden, toen ik zelf ook nog jong was.

Toen er nog een kabinet was dat wat wilde, of je het er nu mee eens was of niet, in plaats van een devisionair kabinet dat alleen maar wil blijven zitten terwijl het al opgestapt is en dat angstvallig milde toezeggingen doet naar alle kanten, maar er is niemand die nog met het oude bewind in zee wil en zo sta ik daar op de gang in alle vroegte te mijmeren en ik sluit mijn hand en daar is vanzelfsprekend de deurklink op de plek waar ik hem verwacht en ik open de deur en ga zitten zoals het hoort en daar is het klaterende begin van een nieuwe dag.

Ate Vegter, 16 september 2021

De woningloze:
www.atevegter.wordpress.com/293