Nog even over het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Het is niet best als dat je ziekenhuis is, maar toch kom ik er graag. Ik ben er geen uitzondering en ze kijken goed hoe het met mij gaat. Ze hebben prachtige apparatuur, van Philips en Siemens, waarmee ze door mij heen kijken, soms naar de botten en soms naar de weke delen, een term die ik voordien ook niet kende. Met Röntgenstralen en soms in zo’n grote toeter waar mensen claustrofobisch van worden, maar ik niet. Dat is dan weer een meevaller.
Op grond van alle beeldvorming, zo heet die afdeling, sleutelen ze dan elke keer weer een beetje aan mijn medicijnen, teneinde de tumoren een halt toe te roepen, dan wel te vertragen. Ik heb nog geen pijn, maar wel last van vervelende bijverschijnselen, die ik hier niet zal bespreken, want niemand vind het leuk om met een natte onderbroek rond te lopen of daarover verhalen te horen. Je droomt dat het allemaal beter gaat, wie wil dat niet, maar de werkelijkheid ontplooit zich anders. In het echt gaat het steeds slechter en de rol van de mensen van Antoni is de verslechtering te verlangzamen.
De ironie is dat de dood, waar het allemaal rap naartoe rent, precies dat biedt wat je wil: verlossing van alle kwalen en pijn, maar de dood is toch ook niet de oplossing die je voor ogen hebt. En bovendien, er valt goed mee te leven, al is elke stap weer een stap verder, zoals dat bij elke wandeling gaat. Na de operaties, bestraling, hormoonkuur, injecties, infusen en allerlei ondersteunende pillen is het binnenkort tijd voor de chemo, een griezelwoord uit een wereld van pijn en kaalhoofdigheid. Dat is dan ook precies de reden dat ik mijn haar laat groeien. Nu het nog kan. Het slaat nergens op en het is ook obstinaat, maar ik doe het lekker toch, voordat de kwade dagen komen en de jaren waarvan je zegt ik heb daarin geen behagen.
Ate Vegter, 18 september 2021,
Het Zuiderzeemuseum:
www.atevegter.wordpress.com/295
ate vegter 
Lieve Ate,
Bij deze wens ik je heel veel beterschap en nog een lekker lang en gezellig liefdevol leven toe. In juni ben ik aan borstkanker geopereerd en het gaat gelukkig goed behalve dat ik soms onrustig ben of er nog iets ergens op de loer ligt. Leuk om je columns te lezen elke dag, dank daarvoor en ook voor de leuke tijd die we samen met Eliane bij AFS hadden. Dat was een mooie tijd…
Hartelijke groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Ja dat was een mooie tijd en alweer 40 jaar geleden! Het is wel apart hè om kanker te hebben. Ik vind het wel een bijzondere ervaring, met verdriet maar ook met veel diepgang. Jij ook veel sterkte en beterschap. We gaan gewoon door!
LikeLike
Top Ate, we love you !
LikeGeliked door 1 persoon
Ik hoop dat je me ondanks the facebook regels herkent
LikeGeliked door 1 persoon
Nu wel hoor! Maar ik wist al dat het van dichtbij kwam! 😎👍❤️
LikeLike
Lieve Ate,
“De ironie is dat de dood, waar het allemaal rap naartoe rent, precies dat biedt wat je wil: verlossing van alle kwalen en pijn, maar de dood is toch ook niet de oplossing die je voor ogen hebt. ” Deze zin is zo prachtig, droevig, ironisch geschreven. Ik kijk er met grote bewondering naar. Een zin die wij allemaal op enig moment nodig kunnen hebben, ik wel verwacht ik. Wat een geruststelling dat er iemand is die deze zinnen al bedacht heeft, die ons al voorbereidt op wat kan komen.
LikeGeliked door 1 persoon
O wat ben je toch een heerlijke lezer! 💜 Weet je, het valt gewoon naar binnen.
LikeLike