‘Ik zal de Deen wel missen,’ zegt Piep, terwijl we naar de supermarkt aan ‘t Spil rijden. ‘Net als de zon,’ zeg ik, terwijl de buien door de ruitenwissers worden weggeslagen. Het is echt herfst geworden en de bladeren vallen samen met de filialen van de Deen. Het is kwart voor vijf en om vijf uur gaat onze Deen sluiten. We willen erbij zijn. Op de parkeerplaats staan containers gereed voor de verbouwing in de komende twee weken.
We lopen naar binnen en ik kijk mijn ogen uit. Dit is wel even wat anders dan een berichtje in de krant. Dit is echt een winkel die de laatste adem uitblaast. Ik moet denken aan de tijd dat ik in Oost-Berlijn was, nog voor de val van de muur. Ik schrok van de lege schappen toen ik daar een kleine supermarkt binnenliep. Zoiets had ik in Nederland nog nooit gezien. Ik besef onmiddellijk hoe gezegend we zijn om in een rijk, westers land te wonen en voel de beklemming van al die lege stellingen. Waar staat de havermout? Er is geen havermout meer. Er is geen kaas. Hoe hard moet het leven zijn voor mensen die niet net zo vanzelfsprekend hun boodschappen kunnen doen als wij? Ik voel opluchting wanneer ik me realiseer dat hier over twee weken een fonkelnieuwe Albert Heijn opengaat en we in de tussentijd gewoon bij de kleine Deen terechtkunnen.
Ik geniet van de vrolijke sfeer van afscheid. Er is muziek en de medewerkers klitten ballorig bij elkaar bij de servicebalie, alle klanten bedankend en uitzwaaiend. Er is een jolige sfeer. Zoiets maken zij ook niet elke dag mee. En al is het misschien klein bier in het licht van de kabinetsformatie, het is wel ons bier dat hier een ander etiketje krijgt. Het is goed om opmerkzaam te zijn op de kleine veranderingen in het leven. Bij de kassa volgt nog een verrassing omdat op alle kruidenierswaren, wanneer hoor je dat woord nog, vijftig procent korting wordt gegeven. Dat is alvast de eerste bonus die binnen is.
Ate Vegter, 2 oktober 2021
zie ook www.1001gedichten.wordpress.com
ate vegter 