Ik heb de sportschool om tien uur in de agenda staan en ik ga dat niet redden. Ik raak gehaast, een modus die ik goed ken en waarin ik niet graag ben. Tot ik mij realiseer dat ik deze afspraak alleen met mijzelf heb. Ik moet wel naar de sportschool vandaag, maar de tijd maakt niet uit. Ik ontspan, maak mijn werk af, zet nogmaals koffie en zoek het cryptogram in de krant. Tegenover mij ontspint zich het thuiswerkkantoor van Lief en Piep, die vandaag stage loopt.
Daarna ga ik naar boven, kleed me in sporttenue en vertrek naar de sportschool. Het is leuk om te doen, maar ook behoorlijk saai, want er is bijna niemand. Blij klaar te zijn ga ik weer naar huis. Ik doe mijn huiselijke taken en zak voor de tv in elkaar. Ik kijk naar Mindhunter, een fabelachtig goede serie over twee FBI-agenten die een hele serie seriemoordenaars interviewen. Bloedstollend eng.
In de loop van de middag komt Piep vragen of we naar Noord kunnen, want ze moet nog een cap kopen voor paardrijden en ook paardensnoepjes en even later rijden we naar de Decathlon, waar we heel vriendelijk geadviseerd worden over maat en pasvorm. Ik wil weer naar huis maar nu we er toch zijn moeten we ook nog naar de H&M. Mevrouw heeft haar eigen kledingbudget, dus ik kan nauwelijks bezwaar maken en ik vind het ook wel gezellig. Ze kiest en past zorgvuldig en ik trek zelf ook nog een colletje uit het rek. We gaan naar de kassa en rekenen apart af. De kassière vraagt of ik een H&M pas heb, maar die heb ik niet. Heel rustig adviseert ze mij wat ik moet doen en in dat proces wordt het achter onze rug steeds onrustiger.
Ik kijk verstoord om en zie een scene met meerdere kijvende vrouwen. Een bleke Amsterdamse en een gehoofddoekte Turkse dame staan tegenover elkaar. Ze schelden elkaar uit voor ongereinigde tumor prostitué en de zoon van de bleke dame probeert zijn moeder te kalmeren: ‘Kom nou mama, ze is het niet waard, kom mama, toe nou…’ Afgeleid door deze sussende woorden let ze even niet goed op en de dame met hoofddoek haalt uit met haar tas, die na een ruime, trage slinger door de lucht keihard neerkomt op het hoofd van de bleekneus. Deze ontploft en krijst: ‘Ze raakt me aan! Ze raakt me aan! Ik ga aangifte doen! Ik ga naar de politie!’ Wij staan als verstijfd tegen de balie van de kassa aangedrukt en Piep schuilt in mijn armen. Het is bloedstollend eng. Inmiddels is er wat personeel dat met sussende woorden de beide vrouwen uit elkaar manoeuvreert en de moeder met haar zoon loopt even later nog volop tierend de winkel uit.
We rekenen af, lopen naar buiten en laten de adrenaline zakken bij de Albert Heijn. Thuis laat ik Piep het hele verhaal vertellen. Na het eten wandelen we samen door donker Monnickendam. Het is er aangenaam stil.
Ate Vegter, 24 november 20212
ate vegter 