Wij vierden Sinterklaas vroeger in Apeldoorn met een grote witte teil met een wit laken eroverheen. Beide waren smetteloos, daar zorgde mijn moeder wel voor. Aan het eind van de middag hing het laken nog als een dal tussen de bergen, maar tegen de tijd dat we begonnen – altijd te laat, want niemand was op tijd klaar – was het laken zelf een besneeuwde alp geworden.
Ik herinner mij nog uit die tijd dat ik een klein pakje kreeg, een lucifersdoosje met een briefje erin: ‘Kijk in de gang en wees niet bang!’ Ik was als de dood om alleen de gang op te gaan want het waren andere tijden dan nu en op de gang was het niet alleen koud, maar ook donker en nog donkerder was de trap naar boven. Hij kon overal zitten, die zwarte piet. Maar ik keek toch op de gang en daar stond mijn step, die ik al een paar weken kwijt was. Ik ben het nooit vergeten, net zo min als die keer dat ik op een andere Sinterklaasavond een zakje zout kreeg, vermoedelijk omdat ik snel boos werd en dan alles kapot maakte wat ik maar in handen kreeg. De argumentatie is mij eerlijk gezegd ontschoten, maar zoiets moet het wel geweest zijn. Ik ben nog steeds licht ontvlambaar, al gaat het wel wat beter.
Van later datum zijn de herinneringen aan de Sinterklaasavonden in Rotterdam, nog steeds met diezelfde teil en datzelfde laken. Ik kende in die tijd een jongen die enig kind was en die het vierde met alleen zijn ouders en de kadootjes in een jutezak. Ik vond dat bijna heiligschennis en voor hem ook wel zielig.
Het waren altijd feestelijke avonden, waarop de stemming soms zo hoog opliep, dat je moest oppassen voor een uitglijder, maar meestal ging het wel goed. Wij deden niet aan surprises, maar des te meer aan gedichten. Een kado zonder gedicht kon niet. Soms werd er aan het eind van de avond in de lege teil nog een verweesd gedichtje aangetroffen dat van zijn kadootje was losgeraakt.
Van mijn oudste broer die in Amsterdam studeerde kreeg ik in die tijd met Sinterklaas en op mijn verjaardag altijd een nieuwe Lucky Luke. Het zijn de enige kadootjes die ik nog over heb uit die tijd.
Ate Vegter, 1 december 2021
In de blizzard:
http://www.atevegter.wordpress.com/187
ate vegter 