2378 Bomen

De boom staat. Een kunstboom met lichtjes en een piek. Met kadootjes. De ballen en de vogeltjes komen nog. Rustig aan. Alles op z’n tijd. Die kunstboom is de laatste fase in de geschiedenis van mijn bomen. Die kadootjes ook, maar dat is toch al eerder begonnen. Het begint in de oertijd allemaal zonder boom, zoals alles wat is begint met dat het er niet is.

We wonen in Rotterdam en ik kan mij van die eerste jaren nog herinneren dat we aan het begin van de kersttijd kersttakjes mochten halen bij de bloemenwinkel. Kersttakjes, die ik dan samen met mijn moeder achter de schilderijen stak. Een kerstboom mocht niet. Thuis niet en in de kerk ook niet. Ik was altijd jaloers op gewone gereformeerde kinderen die thuis en in de kerk een kerstboom hadden. Heel soms kwam ik in een kerk waar een bandje speelde. Dat gaf direct kortsluiting in mijn hoofd omdat het twee werelden verenigde die volstrekt gescheiden waren, de popmuziek en de kerk. Elvis mocht buiten de kerk al niet laat staan in de kerk. Leve Fred Omvlee die nu Elvis in de kerk laat zingen, waar hij ook begonnen is. En leve de Top 2000 kerkdiensten.

Maar goed. De boom kwam bij ons pas veel later, na een lang onderhandelingsproces met mijn moeder. Mijn vader gaf er niet om. Als ik het mijn vader vroeg dan zei hij, ja jongen, dat is goed jongen, maar hij ging er niet over. Mijn moeder wel en het mocht, maar dan moest er wel een emmer water naast staan, want we hadden nog echte kaarsjes in die tijd. Ik prutste dan de kaarsjes in de ijzeren houdertjes en hij mocht alleen branden als er iemand bij was.

Later kwamen de grote, platte, groene dozen met doorkijkplastic met elektrische kaarsjes. Eerst nog net zo groot als de echte kaarsjes, maar in de loop van de jaren werden ze steeds kleiner en nu zijn het alleen nog maar lichtjes, maar als je goed kijkt dan zie je dat de kleine fittinkjes onmiskenbaar kaarsjes zijn.

Nadat de kinderen de deur uit waren heeft mijn moeder nooit meer een kerstboom gehad. Ze gaf niet om uiterlijk vertoon, al kleedde ze zich altijd charmant en wilde ze dat wij er op zondag ook netjes uitzagen met gekamde haren en schone nagels, je kent dat wel. Misschien vond ze het ook wel teveel gedoe. Zingen, daar ging het bij haar om. Dat deden we dan ook vaak thuis. Kerstliedjes bij de piano of Country Roads met de gitaar van mijn broer.

Ate Vegter, 10 december 2021

www.1001gedichten.wordpress.com

Advertentie