2404 Woede en kanker

Laat je nakijken, zeiden wij vroeger in Rotterdam, wanneer er iemand irritant gedrag vertoonde of op enig andere wijze zich binnen mijn aura van anderhalve meter vertoonde. Het was een lastige tijd waarin ik de wereld en allen die mij lief waren zover mogelijk van mij afduwde om maar niets te hoeven voelen. Zo ging dat als Rotterdams jochie, boos op alles en de hele wereld.

Die woede is er nog steeds, ik kan hem nog gemakkelijk laten aanwakkeren door vreemde opvattingen of gedrag dat voor de ander normaal is maar voor mij irritant. Een kort lontje noemen ze dat. Mijn ontploffingsgevaar is zo direct dat ik me wel eens afvraag of ik wel een lontje heb. Gelukkig is dat nu allemaal wel een beetje weggepoetst en je hebt er ook niks aan om altijd maar in boosheid te leven en er is ook veel moois in het leven natuurlijk, maar dat terzijde.

Het was ook in die tijd van mijn jeugd dat er verschillende jongeren van mijn leeftijd overleden. Een jongen uit mijn klas die verongelukte op de Statenlaan, een jongen uit de kerk die iets ouders was dan ik en later nog een jongen die bij ons op de jeugdvereniging zat toen ik voorzitter was. Beiden aan kanker overleden, en ook nog een meisje dat bij mijn zus in de klas zat. Hun namen staan in goud geschreven in mijn herinnering.

Zo is de dood dichtbij en staat hij altijd aan de deur. Ik denk in ieders leven, want er zullen weinig mensen zijn die geen mensen kennen die zijn overleden, jong of oud. De dood is het natuurlijke gevolg van elke geboorte en de tijd daartussen noemen we dan het leven. In de natuur zie je precies hetzelfde, maar dat laat ik even zitten, want ik ben geen bioloog. Zo is het leven kort en tegelijk eeuwig, want alles wat je ervaart, bedenkt en gelooft speelt zich af tussen de wieg en het graf, maar dat terzijde.

Vandaag is een mooie dag en we gaan op reis naar Makkum in Friesland, naar Michiel en Lien en morgen komen we weer terug en dan laat ik mij weer nakijken in het AVL. Twee scans voor te prijs van een en daarna zien we wel weer. Heerlijk ontspannen naar binnen glijden, vervuld van dromen en contrastvloeistof. Het leven is mooi, ik zei het al.

Ate Vegter, 5 januari 2022