Wat is dat toch met januari? Zitten we even geleden nog aan het kerstdiner en kijken we naar het verboden vuurwerk, nu liggen de kerstbomen alweer langs de straat. Het feestgevoel is teruggelopen tot nul en wat er overblijft is een kater en een frisse neus halen. Wandelen, wandelen, wandelen. We gaan op bezoek bij mijn zus en schoonzus. We rijden naar Twello en vandaar rijden we naar Paleis het Loo, waar we gaan wandelen, wandelen, wandelen.
Het is het paleis van mijn jeugd, want ik woonde er vroeger op een steenworp afstand aan de Zwolseweg. Toen woonde Wilhelmina er nog en was het paleis helemaal wit. Nu is het een museum en in oude luister hersteld. Het wit is helemaal weg. Margriet en Pieter wonen er vlak achter. Daar gaan we het bos in, wandelen, wandelen, wandelen.
We lopen bijna anderhalf uur en het is mooi om bij te praten en te genieten van de bomen en het bos en wanneer ik even moet plassen, loop ik van het pad af het bos in. Ik stap op de zachte bosgrond en ik ben direct terug in mijn jeugd in Apeldoorn.
Onmiddellijk sta ik hier op bijna dezelfde plek met een emmertje bramen te plukken, die we na uren zwoegen in het bos op het aanrecht in mijn moeders keuken zetten, die er jam, compote en taart van maakt. De lekkerste bramentaart van heel Apeldoorn wordt in die jaren gemaakt door mijn moeder en ook haar appeltaart is beroemd in de wijde omgeving. Ik zie het allemaal zo weer voor me, het schoonmaken en het oppotten en het eindeloos schillen van appels en peren, want we hebben appel- en perenbomen in de tuin en het is nog steeds onverdraaglijk dat we daar ooit zijn weggegaan, wat wel weer helemaal goedgemaakt wordt door onze laatste verhuizing naar deze prachtige plek, hier in oud-Monnickendam.
Ate Vegter, 6 januari 2022
ate vegter 