2419 Vertraging

Het is een dag om nooit te vergeten. Voorlopig niet tenminste. Nog ruim voor koffietijd rij ik naar het Boven IJ Ziekenhuis. Toen ik hier vannacht wegreed was de P helemaal leeg en stonden de bomen open. Nu is het vol en zijn de bomen dicht. Ik ken inmiddels de weg naar de kinderafdeling.

Piep maakt zich met Lief reisvaardig en krijgt de laatste instructies van de zuster, over de pijnmedicatie en dat ze altijd het ziekenhuis kan bellen als er iets is met het gips. Ze heeft zwaar wit gips tot ruim over de elleboog. Ik loop nog even naar de apotheek om pillen op te halen en wanneer ik terug ben moeten we nog even wachten op de sling, dat is een hypermoderne klittenband draagband voor het gips. De zuster legt precies uit hoe je hem moet afstellen en vastmaken. Dan lopen we zwaaiend naar de Volvo. Ik doe voor hoe langzaam ik gisteren achter de ambulance aan reed.

Thuis installeert Piep zich op de bank. Er is een pakje gekomen met knutselspullen. Ze pakt het uit en legt alles op tafel. Dan verzucht ze dat ze er niet mee kan knutselen. Langzaam dringt de trage werkelijkheid van de komende weken tot haar door en dan is er plotseling een bevrijdende huilbui. Ze verkeert in een wereld van pijn en onmacht. Ik wil dat het nu allemaal voorbij is, zegt ze. Je hart breekt als je je kind zo ziet lijden.

In de loop van de dag schikt het zich allemaal een beetje en ’s middags na schooltijd komen twee klasgenootjes langs. Dat is een mooie onderbreking en ze zitten ruim een uur gezellig met z’n drieën ongestoord in de woonkamer te kletsen en te lachen. Daarna komt er nog een buurmeisje en zo staat het gips opeens vol namen. Ook twee namen die ik niet ken, maar dat blijken twee paarden te zijn. Mijn broer die een gitaar op het gips wil moet nog even wachten. Eerst moeten alle vriendinnen erop.

Overigens gaat dit zware gips er dinsdag af. Dan gaan we opnieuw naar de gipskamer en krijgt ze veel lichter gips, maar nog wel om de elleboog. Na vier weken krijgt ze alleen nog gips om de onderarm. Ik weet niet precies voor hoe lang. Na drie maanden gaat dan de pin eruit. We hebben nog geen overzicht over hoe het nu praktisch verder moet, maar zie wel voor mij dat wij voorlopig even de krantenwijk doen. Piep kan vrij snel digitaal aansluiten bij school, maar wanneer ze echt weer naar school kan weten we ook nog niet. Ze zal in ieder geval iemand nodig hebben die haar tas draagt en een dikke vriendin die haar de dag door helpt. Het is vreemd en pijnlijk om die kleine, grote gangmaker van ons gezin nu zo zonder versnelling te zien. Maar het is ook mooi om te voelen dat er opeens zoveel bronnen van liefde zijn gaan stromen.

Ate Vegter, 19 januari 2022

Advertentie