Wij weten nu ook niet meer hoe het verder moet. Na de laatste persconferentie hoor ik alleen maar mensen die het beter weten. En wat ze beter weten komt er op neer dat alles open moet, vooral de sector waarin zij zelf hun boterham verdienen. Ik kan dat zo goed begrijpen dat ik bijna zelf in een achtergestelde situatie wil geraken om nog meer met hen mee te voelen, maar ja, ik ben gewoon met pensioen en dan hoef je nooit dicht.
We vermaken ons met wandelen en nu ook weer met winkelen. Dat is wel een hele opluchting, dat we nu weer eropuit kunnen om al dat opgepotte geld over de balk te smijten. En bovendien is het leuk om naar mijn eigen Strawberry Fields in Rotterdam te gaan. Oude roots roesten niet. We zitten nog behoorlijk lang vast in de parkeergarage, want het is loeidruk, maar dat maakt het alleen maar echter en zo zijn we weer heel blij om terug in Waterland te zijn.
Nu wandelen we weer gewoon al dagdromend verder. Ten minste, dat dacht ik, want ik lees nu bij een van mijn favoriete schrijvers, Vivian Gornick, dat dagdromen je uit de werkelijkheid haalt en dat je in contact moet zijn met de wereld om je heen, de pakjesbezorger en de buurman en de vuilnisman. Daar heb ik helemaal geen zin in, maar jaren geleden hoorde ik van Remco Campert ook al zoiets, dat neuriën tijdens het wandelen het denken belemmert. Ja, dank je de koekoek, wat dat nog? Ik loop voor mijn lol, niet om het wondermiddel tegen corona uit te vinden. Mijn Lief is het wel met Remco eens, en vind ook dat ik hinderlijk veel neurie tijdens onze gezamenlijke ommetjes.
Alleen al daarom zou ik willen dat die hele crisis zou ontaarden in een explosieve oplossing waarbij iedereen op slag genezen is. En dat gebeurde toevallig gisteren tijdens een wandeling over de Vesting, maar helaas alleen in mijn dagdromen. Ik kan het ook niet helpen. Fijne dag!
Ate Vegter, 21 januari 2022
ate vegter 
Dag Ate,
Aan de overkant van de brug, op de plek van het schuine huizenblok, stond ooit de woning van huisarts Bleeker.
In 1970 werd dit enorme huis gesloopt. Tijdens de sloop was het huis gewoon toegankelijk en wij hebben hier toen menigmaal in gespeeld. Reuze eng en griezelig vonden wij dat toen
want het was in onze beleving toen een echt spookhuis compleet met krakende trap, klapperende deuren en een door het huis gierende wind. In december 1970, tijdens een behoorlijke koude inval met veel sneeuw bouwden wij daar op het terrein een hut van de aanwezige sloopstenen met binnen een vuur om het allemaal wat aangenamer te maken.
Tot mijn verbazing was er daar een bevroren regenplas van geringe diepte waarin een paar voorntjes en een paling bleken te bivakkeren. Lang geleden allemaal maar wat een onvergetelijke herinneringen!
MVG,
Peter van Diest
LikeGeliked door 1 persoon
In de jaren zestig stak ik mijn linker wijsvinger in de koffiemolen. Het bloedde als een rund. Mijn moeder en ik renden naar het huis van dokter Bleeker, die het hechtte en verbond. Ik heb het litteken nog op mijn vinger. 👍
LikeLike