2424 Hopeloos

De dag begint met koffie en een paar stukjes van de puzzel leggen. De Volkskrant en het Noordhollands Dagblad liggen als verwaarloosde weeskinderen op een krukje bij de voordeur. Terwijl ik anders zo’n trouwe oplosser ben van cryptogram en filippine gooit de legpuzzel van 1000 stukjes met de titel That’s Life! alles overhoop. We missen nog een stukje van de rand, ja links bij de bus. Ik kan me niet voorstellen dat de puzzel incompleet is, maar we hebben allemaal al drie keer alles afgezocht. Tevergeefs.

Ik ben na maanden weer begonnen met het kijken naar Ozark, een spannende Netflix-serie over een hechte familie met veel wantrouwen, die een drugsimperium opbouwt en een casino aankoopt waarmee ze het geld witwassen. De FBI zit hen op de hielen en onderling lopen de spanningen ook behoorlijk op. In heb een Ozark appje gevonden waar alle karakters beschreven worden, maar ook alle doden worden gememoreerd. Wie gaat er dood in deel 4 van het derde seizoen, wie is de dader, wat is het motief en hoe gebeurt het? Het is als een korte samenvatting van wat je tot nu toe gezien hebt. Toen ik een paar maanden geleden stopte was ik wel klaar met al dat geweld en ik begon het ook saai te vinden, maar nu seizoen 4 is aangekondigd ben ik weer begonnen. En nu vind ik het weer retespannend. Ik weet ook niet hoe dat werkt.

Misschien moet ik nog even uitleggen waarom ik donderdag een biopte uit het bekken laat nemen. Ze willen weten of ik een bepaald borst-, eierstok- en prostaatkanker gerelateerd gen heb. Dan kunnen ze eerst nog andere medicijnen inzetten. Heb ik het gen niet, dan beginnen we met de chemo. Het is wel vervelend dat chemo zo’n slechte reputatie heeft, want tot nu toe sla ik me er de laatste tien jaar vrij zorgeloos doorheen, maar ik merk dat ik me nu zorgen begin te maken over mijn kwaliteit van leven zoals dat zo mooi heet. Ik bedoel te zeggen dat ik straks niet al kotsend over mijn laptop de moed erin ga houden. We gaan mee met de flow en ziek is ziek. Ik maak me geen illusies. De hoop veroordeelt het nu en de verwachting schept de teleurstelling. We blijven hier bij de tijd, zo hopeloos mogelijk. Ik zeg het maar even. Het klinkt misschien stoerder dan ik bedoel maar dit is wat ik voel. En heel veel verdriet daar dan weer onder. Fijne dag.

Ate Vegter, 24 januari 2022

klik op de link:

stevie wonder: smile please