2427 Regelmatig oud worden

Morgen ga ik voor de zoveelste keer naar het ziekenhuis. Het moet gezegd, kanker heeft veel regelmaat in mijn leven gebracht. Elke drie maanden een injectie, elke andere drie maanden een infuus, elke derde maand twee scans, elke maand naar het ziekenhuis, elke dag zes pillen, elk uur plassen en vaak vaker. Verder is er via de achterdeur en de voordeur, de ramen en de kattenluikjes, de kieren en de naden, de harten en de daden, de brievenbus, de inbox en whatsapp oneindig veel liefde meegekomen van alle kanten.

Ik ben meer gaan nadenken over wat belangrijk is en wat er toe doet, wat waar is en wat verwaarloosbaar, maar daar ben ik met en zonder jullie nog niet helemaal uit. Waar wil ik nog naartoe, wat wil ik nog zien, doen, beleven, meemaken, geven, ontvangen, najagen, vermijden? Welke series wil ik nog afkijken en wat wil ik nog samen met Lief en Piep  – ja, dat zijn natuurlijk allemaal absurde vragen, net zo goed als de begrijpelijke en o zo pijnlijke vraag van Piep hoe lang je er iets aan hebt, wanneer je met chemo begint. Wie het begin van een antwoord heeft sture het naar mijn hart, maar laat je opvattingen en je overtuigingen thuis, want die gaan rechtstreeks naar de kringloop. Leven willen we en leven zullen we tot de dood erop volgt, net zoals dat voor iedereen geldt.

Ik zie een documentaire met de titel: Tot de laatste snik!? over oude popmuzikanten die nog steeds optreden, zoals Jan Rot, Rinus Gerritsen, Robert Jan Stips, Michel van Dijk en Ferdinand huppelepup van Alquin, Angela Groothuizen van de Dolly Dots en de zusjes Lois Lane, allemaal oud, iets ouder of iets jonger dan ik, allemaal met de jaren in de benen, de een ernstig ziek en de ander nog volop in het leven, al kun je van Jan Rot wel beide zeggen.

Tot wanneer ga je door is de vraag en de overwegingen rond die vraag zijn net zo interessant als de muziek die ze te gehore brengen. Ik vind het mooi om te zien dat mijn hele generatie met mij oud wordt en dat mijn idolen mij nog steeds net voorgaan, waarbij er van tijd tot iemand uitvalt door ziekte (George Kooymans) of dood (Charlie Watts). Maar tot die tijd: Het leven gaat door en wij gaan met haar mee! Lachaim!

Ate Vegter, 26 januari 2022