Zondag kijk ik even naar Jacobine op 2, een programma van Jacobine Geel. Ik kijk er wel vaker naar. Het zijn altijd interessante gasten met boeiende onderwerpen. Ik val nu zomaar midden in een gesprek want ik ben een beetje aan het olympisch zappen tussen futsel en voetbal. De gast is een mevrouw die als kind naar een pleeggezin moest, terwijl haar ouders naar de zending gingen. Jacobine is ook een zendingskind, maar mocht wel mee met haar ouders. Het is voor de gast een groot trauma geworden dat zij als kind in de steek is gelaten door haar ouders, alsof je niet de moeite waard bent, zegt ze.
In de loop van de uitzending blijkt dat er heel veel kinderen zijn die naar pleeggezinnen moesten omdat hun ouders naar de zending gingen. In Nederland wel honderden en wereldwijd wel duizenden. Later wordt het door de kerk verboden. En nu heeft Freek Bakker er een boek over geschreven. Hij heeft 13 volwassen geworden kinderen geïnterviewd en kon gemakkelijk met hen in gesprek komen omdat het hem zelf ook is overkomen. Het boek heet: ‘Het verdriet van de zending’. Het is een groot verdriet in het leven van veel mensen waarover vaak gezwegen wordt.
In de uitzending komen verschillende mensen over hetzelfde onderwerp aan het woord. Het raakt mij. Ik weet niet precies waarom, maar het raakt mij. Juist ook wanneer mensen vertellen dat als ze door hun ouders niet worden meegenomen in het leven, de veilige plek in het leven verdwijnt. Je kunt je dat zo goed voorstellen. Vaak zijn het nog maar heel jonge kinderen en als je je dan voorstelt dat je ouders zomaar opeens vertrekken en jou bij iemand anders achterlaten… Het raakt mij en ik heb grote bewondering voor de mensen die er nu zo openlijk over praten en daarmee zichzelf en anderen een grote dienst bewijzen.
Toen ik jaren geleden twee ochtenden per week in een verzorgingshuis werkte viel het mij op dat veel ouderen nog steeds met onverwerkte problemen met hun ouders zitten. Heel veel mensen worstelen tot op hoge leeftijd, tot aan de dood toe met hun ouders. Ik denk dat ik het ook daarom zo’n mooie uitzending vind. Omdat het misschien andere mensen kan helpen, op het spoor kan zetten om met hun persoonlijke sores aan de slag te gaan. Want eigenlijk is er niets mooiers om te doen, je eigen trauma’s doorleven en uitwerken.
Ate V. Vegter, 6 februari 2022
ate vegter 