2443 Volvo 240 GL

Ik weet niet of je in deze tijd van CO2-uitstoot nog blij mag zijn met een nieuwe auto, maar wij zijn heel blij met onze nieuwe oude Volvo. Een echte 240 uit 1983. Een sedan voor de verandering, want ik rij nu al 23 jaar in een station en daarvoor jarenlang in een Eend. Het is onze zesde Volvo.

Tja, wat moet je er meer over zeggen? Het echte autobezit wordt steeds meer verdrongen naar de marge van de palavertjes. In serieuze gesprekken gaat het alleen nog maar over uitstoot, hybrides, e-cars en oplaadpalen. Hoe elektrischer hoe beter, waarbij de zeer vervuilende batterijen voor het gemak vergeten worden. Het groendenken is wel vaker slordig met de hen onwelgevallige feiten. De auto is een noodzakelijk kwaad. De meesten hebben hem alleen om van A naar B te komen, maar ondertussen houden veel mensen stiekem heel veel van hun auto. Ze zouden niet graag zonder zitten en koesteren hem bij elke wasbeurt. Ik ken mensen die wel 24 jaar in dezelfde auto rijden. Ga mij dan niet vertellen dat je er niet aan gehecht bent.

Het is mijn vijfentwintigste auto. In mijn autogeschiedenis weerspiegelt zich gemakkelijk mijn leven. Je ziet in één oogopslag de tijden met ondiepe zakken en wanneer de vette jaren aanbreken. Het zou een mooi begin zijn van een autobiografie, maar wie heeft daar nog tijd voor?

Iedereen is onderweg. Iedereen wil overal heen. Iedereen vindt het verschrikkelijk dat we nu al twee jaar door corona aan huis gebonden zijn. Ik ervaar juist de rust en de stilte ervan als een zegen, als ik het zeggen mag. Ik kom nog overal, maar dat is omdat we een dochter van dertien hebben en die zit op tekenles en schilderles, ze gaat paardrijden en paarden verzorgen. En wie brengt haar overal naartoe met haar gebroken arm? Precies! En weet je wat het is? Ik doe het met liefde. Liefde voor Piep en liefde voor onze nieuwe oude auto, die volgend jaar veertig wordt en dan belastingvrij is. Leve de mooiste wagen van Waterland! Vroem vroem!

Ate Volvo Vegter, 10 februari 2022

Advertentie