2445 Een fijne plek

Schrijf je nu alweer over kanker, zal Lief misschien zeggen, wanneer ze leest dat ik nu alweer over kanker schrijf, maar het is even niet anders. Wanneer ik vannacht de laatste aflevering van de intelligent gemaakte en ontroerend mooi uitgespeelde politieserie Beck gezien heb, val ik midden in de herhaling van Op1, dat deze keer over kanker gaat en tot mijn grote genoegen is opgenomen in mijn geliefde Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Het staat een decor, maar ze zitten toch mooi in de glazen zaal, waar ik zelf nog met andere patiënten een achtdaagse training mindfulness gedaan heb. Niet dat ik nu veel meer in het nu leef, maar het was toch gezellig.

Afijn, het gaat natuurlijk over de ontwikkelingen in de kankerbestrijding en wat een geld dat allemaal kost. Over de innovaties op het gebied van de immuun-technologie en dat nu al 63 procent van de patiënten de kanker overleeft en dat het binnen enkele decennia niet meer dan een chronische ziekte is en dat je helemaal niet als patiënt gezien wil worden, maar het liefst een zo gewoon mogelijk leven wil lijden – leiden.

Wie wil dat nou, een zo gewoon mogelijk leven, zal je misschien zeggen, maar ik zit gelijk op het puntje van mijn stoel. Dat wil ik ook! Gewoon! Het is een interessante uitzending omdat er ook patiënten en nabestaanden aan tafel zitten, soms zelfs in een dubbelrol, zoals onze televisieman van het jaar André van Duin, die in zijn strijd tegen de eenzaamheid aan elk programma lijkt mee te doen. Hij zegt dat het AVL voor hem inmiddels heel vertrouwd aanvoelt, en dat herken ik direct. Het is misschien vreemd, maar ik vind het altijd een fijne plek om te zijn, met al die deskundigheid om je heen en al die andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Het is fijn als je zo’n mooi gebouw op den duur op je duimpje kent, waar op leven en dood een strijd gevoerd wordt tegen het woekerende kwaad, net als in die mooie politieserie Beck, met een e.

Ate V.L. Vegter,

Advertentie