We gaan lunchen bij mijn jongste zus. Ik heb er drie, een oudste, een middelste en een jongste zus. En ook nog drie broers, waarvan de middelste is overleden. Dat klinkt evenwichtig, maar het was vooral altijd erg druk in huis, waar ik mea culpa zelf vooral een bijdrage aan leverde. Voor mijn zussen was het allemaal nog erger, want die hadden twee zussen en vier broers. Iedereen begrijpt, afijn, dat hoef ik allemaal niet uit te leggen.
Mijn jongste zus Els woont al jaren in Utrecht met haar man Wick. Haar kinderen zijn al de deur uit, dus wat dat betreft zijn ze verder dan wij. Het was heel gezellig en ook bijzonder, want ze heeft onlangs alle broers en zussen met hun partners uitgenodigd voor de lunch en zo zijn we ongewild maar ook met plezier onderdeel van een project. Zo spreek je elkaar tenminste. Je kan ook iedereen tegelijk uitnodigen, maar dan spreek je net niemand.
We rijden er heen met de nieuwe oude mooie rooie, die een rustgevende invloed heeft op mijn rijstijl. Hij kan wel hard, maar voordat hij zover is, is de lust al weer voorbij. Zo gaat dat als je ouder wordt. De gesprekken gaan over de kinderen, over ouder worden en de gebreken die daarbij horen, maar ook over onverwoestbare zin in het leven en alle plannen die we allemaal nog hebben. Gewoon, ondanks alles. Ondanks alles is het gewoon vandaag en vandaag is er eigenlijk niks aan de hand. Leuk om zo weer echt met elkaar te kletsen en foto’s te maken van het samen zijn.
We rijden op verzoek van Lief terug via de enorme kringloop in Naarden, waar Lief een mooi jasje en een tasje scoort en ik een autoboek uit 1985, waar mijn lieve 240 als nieuw in staat met alle gegevens en een paar mooie zwartwit foto’s. Je weet het, hoe ouder de foto, hoe jonger je bent en andersom. Fijne dag toch!
Ate E. Vegter, 18 februari 2022
ate vegter 