Ik weet niet of je je je laatste misstap nog kunt herinneren, maar die van mij was gisteren tijdens het bezorgen van Ons Streekblad. Ik heb het niet over een sociaal-maatschappelijke misstap zoals vreemdgaan of je buurman op z’n bek slaan en zeggen dat zijn huis van jou is, maar gewoon een letterlijk misstap. Het kan zijn dat je de laatste trede van de trap mist of dat je gewoon een klein afstapje over het hoofd ziet omdat al de tegels fucking veel op elkaar lijken.
Ik verstapte mij gisteren en voelde het direct in de heup, waar kennelijk alle klappen worden opgevangen. Wanneer je een krantenwijk hebt dan loop je in dat uurtje heel wat stoepjes op en af en je doet het misschien gedachteloos, maar je hersenen zijn wel degelijk aan het werk. Ook al hou je je er niet echt mee bezig, je ogen geven alles door aan de cockpit. Zo zie je hoe goed dat in elkaar zit.
Iets anders is dat wanneer je begint met een krantenwijk de factor tijd een rol speelt. Hoeveel tijd staat ervoor en in hoeveel tijd doe ik het. Je kijkt eens op YouTube, want daar staan allerlei filmpjes met tips over hoe je een krantenwijk zo snel mogelijk kunt doen: spring over de hekjes, laat je ouders meehelpen et cetera. Echt tips waar je wat aan hebt.
Nu ik een tijdje meeloop weet ik waar het ook bij zo’n krantenwijk om gaat. Je moet het hele idee van snelheid loslaten en opgaan in het bezorgen. Niet zo snel mogelijk klaar willen zijn, maar genieten van het vouwen van de kranten, het geluid van de brievenbus, het praatje, de vogels en de regen of de zon. Hierbij wil ik graag nog aantekenen dat ik bezwaar heb tegen de termen slecht en mooi weer. Ik kan erg genieten van de regen en hinder hebben van de zon, maar dat terzijde. Goed, het gaat er dus om aanwezig te zijn in het moment, dan is een misstap ook minder waarschijnlijk. Fijne dag!
Ate S. Vegter, 25 februari 2022
ate vegter 