Ik word gebeld door het Rode Kruis. Ik denk dat ze geld willen inzamelen voor de oorlogsslachtoffers in Oekraïne, maar het blijkt te gaan om de vraag of ik zelf weer wil collecteren. Ik heb dat hier in de straat een paar jaar gedaan, maar daar is door corona de klad in gekomen. Nu willen ze het weer nieuw leven inblazen.
Ik sta te popelen om ja te zeggen want iedereen om mij heen is maar bezig goeie dingen te doen en ik heb zelfs nog niks overgemaakt op giro 555. Ik weet dat ik dat wel zal gaan doen, maar daar heb je mooi niks aan. Dus ik wil ja zeggen tegen die aardige mevrouw, maar eerst komt nog de vraag en ze legt ook behoorlijk omstandig uit waarom het allemaal gestopt is, wat ik al lang bedacht heb. Dan vraagt ze of ze mijn gegevens mag controleren en dat mag natuurlijk, maar ik heb al niet veel geduld en nu begint de irritatie wel op te lopen. Maar ik blijf vriendelijk en uiteindelijk is mijn ja omgezet in een afspraak in mei.
Dat is fijn, want ik voel me al een paar dagen schuldig dat ik niks doe voor de wereld in nood. Maar ja, de boodschappen, de tuin, de krantenwijk, ik haal mijn dochter van school en breng haar naar het ziekenhuis en naar fysiotherapie. Het is echt niet zo dat ik de hele dag series lig te kijken en boeken te lezen met tussendoor een wandelingetje voor de stappenteller, maar toch. Ik probeer met alle oorlogsperikelen zo gewoon mogelijk te leven. Het liefst zou ik met mijn oude Volvo naar Polen rijden met spullen heen en mensen terug, maar ik doe dat soort dingen niet. Mag dat? Ik voel me schuldig, maar ik weet ook dat het juist goed is om in tijden van nood te zorgen voor je huis en tuin en te praten met je kinderen. Om zo een veilige plek te creëren, zoals Ringo Starr dat zo mooi bezingt in Octopus’ Garden.
Ate O. Vegter, 5 maart 2022
ate vegter 