Zelden heb ik een boekje gelezen, zo mooi en teder en zo aangenaam eenvoudig geschreven als Laten we vader eruit gooien van Mary Dorna. Ja, misschien dan toch Gloed van Sándor Márai, maar dat is meer warm en ontroerend. Een willekeurig citaat: ‘Niets is zo teder als deze relatie. Alles wat het leven later geeft, de subtiele verlangens of rauwe lusten, de sterke gevoelens, de noodlottige banden van passie, alles is grover, onmenselijker.’ Dit is een willekeurig citaat uit Gloed, maar je zit er gelijk middenin.
Terug naar Laten we vader eruit gooien. Ik weet helemaal niet meer hoe ik aan dat boekje gekomen ben. Ik weet wel dat ik het opeens digitaal op mijn telefoon had, of op mijn e-reader, ik weet het niet meer. Ik zoek het even op. Het is op mijn telefoon. Ik ben daar op pagina 33 zie ik nu. Toen vond ik het zo mooi dat ik het wilde voelen en vasthouden en heb ik het op papier besteld. Vervolgens heb ik erin gelezen, maar omdat ik het zo mooi vond las ik het heel langzaam en uiteindelijk vond ik het zo mooi dat ik het in de buitenbieb heb gezet, want ook andere mensen moeten mooie boekjes kunnen lezen. Ik had het toen nog niet uit, terwijl het een niet al te dik boekje is, dus ik moest nog een exemplaar hebben.
Het verhaal is eenvoudig, maar ook rakend en diepgaand. Het gaat over een meisje dat het eigenlijk nooit goed kan doen bij haar vader, die heel streng is en zo. Natuurlijk ontwikkelt die relatie zich zoals dat zo vaak gebeurt bij mensen die min of meer noodgedwongen of gewoon door het leven zelf in relatie met elkaar blijven en later, wanneer de vader oud en kwetsbaar wordt, gaat ze toch van hem houden, wat ze altijd al gedaan heeft, maar wat hij niet toeliet. Dat staat er allemaal niet, dat is mijn interpretatie van het verhaal, na het lezen van alle verhalen.
Mary Dorna schrijft in korte hoofdstukken, net iets langer dan een column. Ze wordt wel gezien als de voorloopster van Simon Carmiggelt en Annie M.G. Schmidt, maar dat is uiterst arbitrair. Dat soort vergelijkingen gaat altijd mank. Het enige is dat je er misschien lezers mee aantrekt en dat zal ook de bedoeling van de uitgever zijn, die dit op de achterflap zet. Daar vergelijkt Simon Carmiggelt haar zelfs met Nescio, nou, dan weet je het wel. Ik vind vooral de titel grappig. Bovendien zijn ze allemaal dood.
Ate M. Vegter, 7 maart 2022
ate vegter 