Het begint hier steeds meer op de ziekenboeg van een bejaardencentrum te lijken, want iedereen doet zachtjes en voorzichtig, zoals sommige mensen dat altijd doen. We hebben net de uitslag van de PCR-test binnen en Lief, die in bed ligt, is positief en ik ben negatief. Ik zal daar geen flauwe grappen over maken, want zo is het altijd al geweest, maar het is toch fijn dat het voor corona geen walk-over is.
Ondertussen denk ik steeds maar aan mijn moeder, die in haar zomerjurk op de divan naar het nieuws over de zesdaagse oorlog luistert, ondertussen met de tuindeuren open genietend van de voorjaarse buitenlucht. Dat kon mijn moeder altijd heel goed, genieten van het mooie weer en bezorgd zijn over de toestand in de wereld, zoals die zondags ter tafel kwam via G.B.J. Hilterman. Niet dat ze daar een fan van was, want ze vond hem maar een ijdele kwast, maar ze was wel een fan van het nieuws. Of het nou ging om de zesdaagse oorlog, de aardbeving in Skopje of de moord of John F. Kennedy, zodra er iets aan de hand was, kroop mijn moeder in de radio. Televisie, daar hadden we alleen nog maar over gehoord.
En was er geen nieuws en was het vele werk voor een groot gezin met zeven kinderen gedaan, dan zat mijn moeder bij elk sprietseltje zon in de tuin, met twee of drie kleine blaadjes op haar ogen en soms haar neus. Ze kon dat heel goed, in de zon zitten. En ze kon ook heel goed in de tuin werken. Ze had wel elf groene vingers en wist uit elk miezerig, modderig aardkluitje wel een bloeiend plantje te frutselen. De schepping Gods was om zo te zeggen aan haar goed besteed, maar ze kende voor onkruid geen genade, want toen dachten we nog in goed en kwaad en kruid en onkruid. Dat is nu allemaal veranderd, zeker als je naar de tuin kijkt van ons oude huis. Die tuin is uit haar voegen gebarsten en heeft de hele oprit onder haar hoede genomen. Mijn moeder had het denk ik niet kunnen toelaten, maar ze zou er nu wel volop van genieten. Denk ik, want je weet dat nooit helemaal zeker. Fijne dag!
Ate Jouke Vegter, 9 maart 2022