2475 De jaren vijftig

Goed. We hebben corona, Victor zei het al, en zitten dus in quarantaine. Dat komt van veertig en wat is er mooier dan in quarantaine te zitten in de veertigdagentijd. We voelen ons wat grieperig maar ook niet de hele dag en zo hebben we twee bakken gemaakt voor de moestuin, voor het geval alle groente in de winkels besmet raakt. Er is toch eenzelfde soort angst voor nucleaire dreiging als in de jaren vijftig. Wim Kan schrijft daar weergaloos mooi over in zijn dagboeken. Hij vertelt gewoon waar hij mee bezig is – een nieuw programma schrijven – en wat er speelt in de wereld – oorlogsdreiging door Chroetsjev.

Kan kan in Amsterdam nergens zijn auto kwijt en verwerkt al zijn ervaringen mooi in zijn conferences: hoe vermager ik en waar laat ik m’n auto? Op het moment dat de dagboeken beginnen, 1957, heeft Kan als cabaretier al 25 jaar achter de rug, maar het grote succes wil nog maar niet komen. Hij treedt op met het ABC-cabaret voor de pauze en hij erna. Het is hard werken en veel worstelen met onzekerheid en faalangst. Hij wil er het liefst elk moment mee stoppen. Vanaf 1954 doet hij om de twee jaar een oudejaarsconference en het is al veelzeggend dat het voor hem teveel is om dat elk jaar te doen. Hij en Corry hebben een zwaar leven, zoals wel meer cabaretiers. Tussen alle ellende schemert ook al de glorie van het succes en het is feestelijk om al die zinnen tegen te komen die zo in je geheugen gegrift staan: samen over de drempel, als de kerstbomen staan, vallen de kabinetten, lijmen Jan, Mien, je ken toch nieuwe bakken, ze hebben mijn werk verknoeid, waar we heen gaan, Jelle zal wel zien, Kennedy, John Kennedy, lacht met z’n hele gebit enz. enz. enz. Deze opsomming is te lang.

Die wondere jaren vijftig en begin zestig hebben zo hun eigen schoonheid en Victor raadt mij aan om ook de West Side Story te gaan zien. Steven Spielberg heeft niet voor niets half Manhattan laten afzetten en omgetoverd in het jaar 1957 met alle auto’s en reclame prachtig en praal van dien. Het is een heerlijke film en ook daar heerst de drukte van voor de parkeermeters. Ik kijk de oorspronkelijke West Side Story er gelijk achteraan, die gewoon in de dagelijkse realiteit van de dag gefilmd is en dan valt op hoe eindeloos traag die film is. Ze zijn beide even lang maar het tempo is totaal verschillend.

Afijn, dat doe je allemaal in quarantaine. We kijken ook met z’n drieën naar Alice in Wonderland en Rapunzel, dus voorlopig vermaken we ons prima. Fijne dag.

Ate W. Vegter, 14 maart 2022