De lente staat op springen, maar Victor zit in zak en as. Het is niet anders. Het is mooi weer, de dag is net begonnen, het is nota bene zondag, of maandag, dat weet hij eigenlijk niet meer. Hij heeft wel andere dingen aan zijn hoofd. Dingen die hij helemaal niet aan zijn hoofd wil hebben. Het ging allemaal net zo goed. Hij was overal mee gestopt en dat was hem heel goed bevallen. Hij is daar eigenlijk nog steeds van aan het bevallen, want sommige dingen zijn dan wel gestopt, maar ze lopen toch nog even door, zoals de krantenwijk, die hij opgezegd heeft, maar die vanwege de opzegtermijn toch nog drie keer bezorgd moet worden, tenzij zij eerder een nieuwe bezorger hebben gevonden. Kijk, daar houdt hij van, dingen die ophouden, maar toch nog even doorlopen, zoals de motor van een echte auto die je afzet, maar dat je hem dan nog even hoort voordat die zalige stilte invalt.
Stilte. Nu weet hij het opeens. Dat is precies de essentie van de kern van wat hij wil. Stilte alom. Maar dan een stilte die invalt. Een gemakkelijke stilte die je hoort in de eerste seconden. Niet allerlei overwegingen dat hij dit of dat, zeker nu hij met alles gestopt is. Niet al dat schuldgevoel dat je toch zomaar niet niks kan doen. Nee, niks. Daar gaat het juist om. Leegte en niks, dat zijn de atomen in de kern van de stilte. Hoe ongelofelijk moeilijk is het niet om echt helemaal niks te doen? Nee, niet nog even koffie pakken of een boek of je kussen opschudden of toch nog even gaan verzitten of naar buiten kijken. Nee, gewoon niks. Wat doe je? O, niks.
Hij weet natuurlijk wel dat dat er allemaal niet van zal komen. Dat er opnieuw een prachtige lente zal uitbreken. Dat hij voordat je tot twee kan tellen weer met een heel gezelschap bij de chinees zal zitten. Hij weet natuurlijk wel dat dat ook heel gezellig is en dat hij dan de volgende dag heerlijk rustig in de tuin zal zitten met een kopje koffie en de krant. En dat hij, ook al is het eigenlijk nog wat te koud, zal genieten van de eerste voorjaarszonnestralen en de magnolia van de buren. Dat is ook allemaal prima en gezellig, maar het is het niet niks. Hij zal toch weer aan iets anders beginnen en dan zal hij ook daar weer mee moet stoppen. En net voordat hij daar moedeloos van wordt, komt zijn zoon naar buiten en geeft hem een knuffel, waar hij altijd direct gelukkig van wordt – en stil.
Ate Vegter, 21 maart 2022
(Het einde van I want you (she’s so heavy))
2482 Beginnen
ate vegter 