2483 Moeder

Zijn moeder doet boodschappen. Ze stapt op de fiets en rijdt de singel af naar het begin, bij het Shell-station. Of misschien rijdt ze wel achterlangs over de Emmalaan en de Wilhelminalaan naar de Kleiweg en het Bergpolderplein. Misschien vindt ze dat wel veiliger. Hij weet niet hoe ze het liefst fietst. Alles moet hij verzinnen. Het is lente en de zon schijnt, maar het is nog koud. Ze heeft haar lange, geruite jas aan.

Eerst gaat ze naar het postkantoor om de huur van een van de jongens op de spaarrekening te zetten. Altijd zal ze de huur sparen, voor de aflossing van het huis. Nooit zal ze denken, oké meiden, de huur is binnen, ik ga gebak halen en daarna gaan we shoppen. Nooit. Als en wanneer ze dat zou zeggen dan was het niet zijn moeder. Wat dat betreft is zijn moeder de meest betrouwbare en voorspelbare vrouw die hij kent.

Ze zet haar fiets bij het postkantoor en loopt naar binnen. Even later komt ze weer naar buiten, schikt haar jas en kijkt kort in de felle zon. Dan steekt ze over en loopt de Co-op binnen. Wanneer ze naar buiten komt, twee tassen in haar handen, kijkt ze even naar haar dochter, die een foto maakt. Maar ze loopt stug door, wars van elke publiciteit. De tassen laat ze in de fietstas zakken, aan beide kanten een, dat heeft ze allemaal van tevoren zo bedacht.

Ze fietst naar huis, langs de singel, met de bloeiende narcissen aan de waterkant. Ze zet haar fiets achter tegen het huis aan en gaat bij de keukendeur naar binnen. Ze zet de tassen op het aanrecht. Dan pakt ze een broodmes uit de la en loopt weer naar buiten. Ze kijkt naar links en rechts en steekt de weg over, loopt strak naar de aflopende waterkant, met het gras en de narcissen. Ze snijdt er een stuk of wat af, negen misschien, hij weet het niet, hij moet alles maar fantaseren, maar het is net genoeg voor een bosje. Ze schikt ze even in haar hand, bekijkt ze goedkeurend en met een glimlach om de lippen loopt ze dan naar binnen.

Ate Vegter, 22 maart 2022

Advertentie