We zaten op sneeuw te wachten. We wisten wel dat het hard gewaaid had en we hadden al gezien dat het water in de haven hoger stond dan ooit, maar ze hadden gezegd dat er sneeuw kwam en daar hou je dan toch aan vast, zoals zoveel mensen zich vasthouden aan wat er gezegd wordt in plaats van te kijken wat er gebeurt.
’s Morgens bij het openen van de gordijnen kon de teleurstelling niet groter zijn. De straat stond blank en het gras was groener dan ooit, want in mijn argeloosheid dacht ik, misschien heeft het alleen aan de tuinkant gesneeuwd. Ik denk wel eens vaker vanuit de hoop, wat eigenlijk tegen mijn principe is, want ik streef ernaar zo hopeloos mogelijk te leven, immers, de hoop veroordeelt het nu. De hoop zegt het komt wel goed, maar dat is een groot misverstand, want de hoop gaat daar helemaal niet over. Niemand weet of het goed komt of de mist in gaat. Dat is allemaal ongefundeerde troost. Het enige wat je kunt zeggen is, het is al goed. Het is helemaal goed zoals het is, want anders zou het wel anders zijn.
Ondertussen stroomden op mijn telefoon de foto’s binnen van een ondergelopen Hemmeland. Ik had dat nog nooit gezien, maar ik vroeg het toch maar even aan Lief, die hier al wat langer rondloopt, maar die had het ook haar hele leven nog nooit gezien. Het waren reuze aardige foto’s en ook nog een charmant filmpje van iemand die precies deed wat ik ook zou willen, lekker met je auto het water inrijden met golfslag rond de bumpers en dan een brommer die je inhaalt. Ik vond het prachtig, maar wilde het met eigen ogen zien.
Tijdens onze dagwandeling liepen we dan ook over het Galgeriet naar het Hemmeland. Het is niet te hopen dat het Galgeriet ooit zelf onderloopt, want dan kunnen de lijken nog wel eens boven komen drijven en bovendien kan dat de bouw van woningen zomaar weer met een paar jaar vertragen, maar het water kwam precies tot het begin van het Galgeriet, gezien vanaf het Hemmeland. De weg stond flink onder water en ook het grasveld waar we altijd verzamelen tijdens de avondvierdaagse was verdwenen.
Even moest ik denken aan Egel van Toon Tellegen, die ook met een overstroming te maken kreeg, maar precies wist wat je dan moest doen: varen! Hij zette zijn tafel op zijn kop en ging erin zitten. Zo voer hij het ondergelopen bos uit, net als veel van de andere dieren. Ik was blij dat er altijd een oplossing was en dacht na over het avondeten, want de boodschappen moesten ook nog gedaan.
Ate H. Vegter, 4 april 2022
ate vegter 