2500 Koekraïne

Piep en Joy hadden het woensdag samen bedacht. Ze gingen cake kopen en slagroom en koekjes en dat gingen ze verkopen op de Middendam voor Oekraïne. Cake een euro, koekjes vijftig cent en cake met slagroom één twintig. Het stond allemaal keurig op de prijslijst die gekopt werd door de Oekraïense vlag met daaronder dan nog voor mensen die echt alles uitgelegd willen hebben: voor Oekraïne. Ik grapte nog voor Koekraïne, maar dat mocht niet, want ‘Het is wel oorlog, papa.’ O ja, oorlog, maar het is ook een prachtig initiatief en ik zette nog snel een berichtje op Facebook. Het was een mooie opbrengst en ze bedachten dat ze het zaterdag weer zouden doen, want dan was het markt.

En zo stonden ze vrijdag samen cupcakes en koekjes te bakken, ieder in hun eigen huis, maar beeldverbonden via whatsapp en overleggend over receptuur en hoeveelheid. Ik had Piep ooit verboden om overal in huis maar te filmen want ik wilde niet in mijn kamerjas of erger in beeld komen, maar ik begreep ook dat dit het moment was om in het kader van het grotere belang kleinere details door de vingers te zien.

Zaterdagmorgen zaten ze om klokslag half tien op de markt. Keurig aan een tafelblad op schragen, geregeld door de papa van Joy. Het was koud en Lief regelde nog extra dekens en ik haalde nog fish fingers en daar kwamen al de eerste klanten. De koekjes waren iets duurder geworden, maar deze waren dan ook zelfgebakken en bovendien steeg de gasprijs ook. De meiden haalden een prachtig bedrag op van ruim boven de honderd euro en iedereen was blij. Ik meldde het succes nog even op de familieapp omdat ik zo trots was en prompt kwamen daar ook bestellingen los, die dan niet geleverd hoefde te worden, maar men wilde graag bijdragen aan het succes. Een prachtig gebaar en zo scheen op deze koude dag toch overal de zon.

Ate Oe. Vegter, 7 april 2022