2504 Moeder en dochter

Misschien gaat het wel om het grote verhaal. Misschien gaat het wel over daar en dan en dat we ons daarop kunnen verheugen en zo en dat we denken dat het echt zo zal zijn en dat we dat iedereen moeten vertellen, ook al zegt de ander, ho ho ho, hou dat even voor jezelf, gast. Misschien is dat wat groot en onhandelbaar is wel het belangrijkste. Ik weet het niet. Maar misschien gaat het ook wel om het kleine hier en nu. Misschien gaat het wel om dat kleine, waarvan je net nog zeker wist dat je het had en dat nu verdwenen is. Dat kleine dat nu verdwenen is en waar je de hele dag aan denkt, juist omdat het verdwenen is, totdat de gedachte wegebt en er weer andere dingen zijn om aan te denken.

Misschien gaat het wel om de dingen die je vreest en waar je je op verheugt, die twee die zo vaak samengaan, vrees en vrolijkheid. Misschien draait het allemaal wel om dat wat nog komen moet, om dat wat nog kan, moet ik misschien wel zeggen. Of misschien gaat het wel om al die dingen waarvan je weet dat ze in jouw leven nooit meer zullen gebeuren, maar waarvan je nog elke dag dromen kan en soms ook droomt, al is dat misschien vaker overdag dan ’s nachts. En wat doe je dan, wanneer je droomt van het onmogelijke? Roep je jezelf tot de orde of laat je je wegglijden in een heerlijkheid die je nooit voor mogelijk had gehouden. Ik weet het niet. Misschien gaat het wel om het hier en nu.

Ik hou erg van onweer en de flits-knaltijd kan mij niet kort genoeg zijn. En als het flink regent hou ik ervan om hard door de plassen te rijden, enkel voor de lol, maar er is nog maar zelden iemand die roept: ‘Sneller, pap!’ Daarom hou ik zo van die in een Volvo 240 opgenomen McDonald’s reclame, waarin dat wel geroepen wordt.

Mijn moeder was als jong meisje bang voor onweer. Toen ze trouwde en kinderen kreeg wilde ze niet dat haar kinderen ook bang voor onweer zouden worden en overwon ze haar angst uit zorg voor ons. Wij mochten met onweer altijd voor het raam staan en naar buiten kijken. Genieten van de grote klappen, terwijl mijn moeder misschien toch nog doodsangsten uitstond, zonder dat ze dat liet merken. Ik weet het niet. Ze heeft het pas later verteld. Ik moet vaak aan haar denken, wanneer ik mij bekommer om mijn eigen dochter in een hachelijke situatie, of wanneer ik bang ben voor… ja, voor wat eigenlijk? Mijn moeder en mijn dochter, dat is de lijn. Fijne dag!

Ate Vegter, 11 april 2022