Is er eigenlijk wel iets veranderd in al die jaren? Ik zit in de tuin en lees een boek. Tommy ligt in het gras en Lilly komt af en toe langsrennen. Er is niets veranderd sinds ik bij mijn ouders in de tuin zat, nu zo’n vijftig jaar geleden. De lentezon brandt op mijn petje en mijn haar is wat langer. Mijn moeder is mijn vrouw geworden en mijn zus is nu mijn dochter. De mensen uit de kerk zijn onze vrienden en mijn vader is opgelost in de alcohol, waaruit ikzelf opkringel als de geest uit de fles van Aladin. Verder is alles hetzelfde.
De zon schijnt en een merel zingt. Hij zit op het puntje van het dak van de buurman. In de verte maait iemand het gras. Daarachter het geluid van een sirene op de Bernardlaan. Even hoor ik joelende kinderen. Ik weet niet waar. Dan is het weer stil. De dochter van de buurman stelt een vraag. De buurman geeft antwoord. Dan is het weer stil.
Vroeger dacht ik aan school en aan huiswerk, aan vriendjes en vriendinnetjes. Soms had ik er een en dat was dan nog weer – een motormaaier begint te draaien, hij maakt lange slagen heen en weer – ingewikkelder dan zonder. Ik dacht nooit veel verder dan het einde van de week. Ik ging eigenlijk vanzelf van school naar school en van werk naar werk. Soms ging het gemakkelijk en soms was het lastig, maar die middagen in de zon, met een boek dat uit je handen pleurt omdat je overmand bent door de warmte van de eerste lentezon, die zijn altijd hetzelfde gebleven.
Ik voel me als dat ene werk van Jan Wolkers dat nooit geschreven is, Waar eens LENTE stond, een roman over een jongeman die terugkeert in de tuin van zijn ouderlijk huis waar in sneeuwklokjes het woord LENTE stond, maar dat nu zo is overwoekerd dat het nauwelijks meer leesbaar is. Alleen als je het weet kun je het nog lezen. Precies zoveel ouder ben ik geworden, overwoekerd door de tijd. Het gras hoog opgeschoten, maar verder is alles hetzelfde gebleven, maar dan ook precies hetzelfde. Ik ga het gras maaien, waar eens LENTE stond.
Ate J.W. Vegter, 13 april 2022
2506 Waar eens LENTE stond
ate vegter 
Nostalgie, weemoedigheid en oud(er) worden…. Mooi beschreven.
LikeGeliked door 1 persoon
“Ik dacht nooit verder dan het einde van de week”, dat is een mooie gedachte die vroegere tijden goed samenvat. De wereld was klein en draaide om jou heen. De andere kant van NL was bijna de buitenkant van de wereld….
LikeGeliked door 1 persoon
er zijn nu nog hele stukken van Rotterdam, waar ik toen woonde, waarover ik me nu verbaas dat ik er toen nooit geweest ben…
LikeLike