2534 Marlowe

De tweede man die ik in Spanje tegenkwam was Raymond Chandler. Hij zat met Philip Marlowe net midden in de zaak Terry Lennox en zo kon ik hem mooi een paar vragen stellen, want ik vond het een boeiend, maar ook wat langdradig verhaal. Het gaat over een moord, waarvan de kennelijke dader zelfmoord pleegt en waarvan alle andere betrokkenen in de loop van het verhaal ook vermoord worden of zelfmoord plegen. Een ingewikkeld plot wat aan het eind nog weer 180 graden draait, eenvoudig ontrafeld door een zwijgzame Philip Marlowe, zoals in veel van zijn verhalen. Dat laatste weet ik niet zeker, want ik heb verder nog niks van hem gelezen. Wel staat de verhalenbundel Killer in de Rain paraat om gelezen te worden.

Ik kwam Raymond Chandler voor het eerst tegen in de Dagboeken van Jan Wolkers, die daarin regelmatig vertelt dat hij en of Karine een kort verhaal van hem lezen en dat maakte mij nieuwsgierig. Kort voor de vakantie bestelde ik Killer in the Rain en heel kort voor de vakantie kreeg ik The Long Goodbye van mijn broer. The Long Goodbye gaat over de zaak Terry Lennox, waar Marlowe nu in Spanje nog volop mee bezig was. Ik las er elke dag uit op de momenten dat de gesprekken, het mooie landschap en de tapas even stilvielen.

Ik vroeg hem waarom hij zulke spannende verhalen vertraagde door die uitgebreide beschrijvingen van personen en situaties. Hij flikt het om een gigantisch landhuis zeer uitgebreid te beschrijven waarbij hij dan begint met hoe het er niet uit ziet: het was geen gewoon landhuis met een oprijlaan en daarnaast nog andere mooie panden die er in kleur en opbouw veel gelijkenis mee vertoonden en die bewoond werden door alledaagse rijken zoals je die op straat of in de stad kunt tegenkomen. Nee, het was een landhuis met een unieke architectonische structuur, die vooralsnog voor je verborgen bleef vanwege de lange van Amerikaanse eiken voorziene oprijlaan. Toen ik die overwonnen had, zag ik onmiddellijk dat hij niet thuis was omdat de truck van de tuinman plompverloren voor de trappen van de ingang geparkeerd stond.

Ik verzin het maar even in de stijl van Chandler, maar zo gaat het het hele boek door. Interessant vanwege de overvloedige taalruimhartigheid, maar het stelt je geduld wel op de proef. Overigens ook leuk omdat het speelt in de jaren vijftig en er dus nog volop wordt gerookt en cocktails worden gedronken. Alle afspraken worden gemaakt in de lobby van een hotel en als het geheimzinniger wordt, gaan ze naar de kamer, meestal op de vijfde verdieping, ik heb geen idee waarom.

Ik vroeg hem hoe dat allemaal in elkaar zat, maar hij werd wat wrevelig van al mijn vragen en was duidelijk geïrriteerd dat ik nog zo weinig van hem gelezen had: ‘Lees eerst mijn korte verhalen maar eens,’ zei hij en hij bestelde twee Gimlet cocktails, zonder te vragen wat ik wilde drinken. Toen de drankjes gebracht werden, gaf hij er een aan mij en hief zijn glas met de woorden: ‘Alcohol is als liefde, de eerste kus is magisch, de tweede routine en daarna kleed je elkaar uit.’ ‘Proost,’ zei ik, ‘je uitleg is zeer verhelderend. Ik ga je lezen.’ Het was de eerste alcohol die ik in jaren gedronken had.

Ate C. Vegter, 10 mei 2022