Het is maar een kort berichtje in het NOS-journaal: Brand in een seniorencomplex in Rotterdam Noord, maar ik zie het onmiddellijk. Ik google: ‘brand rotterdam noord’ en daar is het bericht: ‘Seniorenflat Rotterdam ontruimd na grote brand. Mogelijk brandstichting. Dertig bewoners zijn in de nacht van zondag op maandag uit voorzorg geëvacueerd tijdens een grote, uitslaande brand in seniorencomplex Wilgenstaete in de Hamakerstraat in de Rotterdamse wijk Schiebroek.’
Ik wist het, de Hamakerstraat! De taal is hier aan inflatie onderhevig, want nu heet het seniorencomplex Wilgenstaete met ae en vroeger was het gewoon een naamloze bejaardenflat aan de Hamakerstraat. Mijn moeder woonde er korte tijd in een aanleunwoning toen ze even tegen iemand moest aanleunen, maar mijn herinneringen gaan nog verder terug, naar mijn jongensjaren.
Ik was veertien, vijftien jaar oud en ik had een baantje bij schoenmaker A.J. Cleypool aan het begin van de Juliana van Stolberglaan. Ik haalde werk voor hem op. Ik fietste op maandagmiddag door Schiebroek, eerst naar bejaardencentrum Borgsate, waar zuster Dekker de scepter zwaaide en waar we op zondagmiddag met de jeugd van de vrijgemaakte kerk aan de Larikslaan gingen zingen in de hal. En daarna fietste ik naar de Hamakerstraat. Ik liep in beide bejaardenhuizen alle verdiepingen af van boven naar beneden en vroeg de mensen of ze schoenen hadden die gerepareerd moesten worden. Meestal scoorde ik elke week wel een paar of zes, soms iets meer of minder. Ik bracht ze naar de schoenmaker en op vrijdag bracht ik ze gerepareerd weer terug.
Vaak bleef ik op maandag op de begane grond van de Hamakerstraat hangen, want daar was een recreatiezaal, waar altijd wel een paar mensen zaten, en waar voorin een televisie aanstond. Ik mengde mij tussen het grijs, de tas met schoenen aan mijn voeten. Ik keek naar Peyton Place en de Lucy Show met Lucille Ball, alles in zwartwit. Omdat het in wekelijkse afleveringen werd uitgezonden en ik steeds op ongeveer dezelfde tijd langskwam kon ik het verhaal van Ryan O’Neal, Mia Farrow en Ed Nelson als doctor Rossie gemakkelijk volgen. Het was de eerste serie die ik ooit zag. Het was leuk om oude mensen te horen lachen om Lucy, daar in die Hamakerstraat, waar ze nu een drugslaboratorium ontdekt hebben.
Ate Vegter, 17 mei 2022
P.S. op 21 mei 1968 kreeg ik van de schoenmaker een cadeautje voor mijn vijftiende verjaardag: Kroeglopen van S. Carmiggelt.
ate vegter 