2543 Hersencellen

Ik zag van de week een onderwerpje op de televisie over baby’s met een herseninfarct. Ze kregen stamcellen ingespoten via de neus die transformeerden tot nieuwe hersencellen, waardoor de schade van het infarct beperkt bleef. De baby’s vonden dat inspuiten niet leuk, maar het was voor hun eigen bestwil. Wij hebben ook onze hele jonge jeugd elke avond een lepel levertraan gekregen en dat was ook geen pretje.

Die baby’s hadden geen idee hoeveel pech en geluk ze gelijk in hun eerste levensdagen hadden. Er waren namelijk ook baby’s met een herseninfarct die de stamcellen niet kregen ingespoten. Die waren pas echt de sigaar, maar ze mochten wel de scans van hun hersenpannetje aanleveren om te laten zien hoeveel verschil het maakte na drie maanden. Ik kan bijna niet begrijpen hoe mensen zoiets ontdekken, maar ik kon wel heel goed het enthousiasme voelen van de betrokken laborante, die ook bij de presentatie van het onderwerp aanwezig was.

Maar er gebeurde nog iets anders. Ik bedacht namelijk dat als je zo gemakkelijk stamcellen in de neus kunt inspuiten die zich dan innestelen als goede hersencellen, dan is er vast ook een beweging de andere kant op mogelijk. Nu overviel mij een grote angst, want ik snuit regelmatig mijn neus, en niet zonder resultaat en ik nies ook nog wel eens heel hard, met een hard briesend geluid, zoals ik dat alleen van mijn moeder ken. Laatst las ik dat het onbehoorlijk is om in gezelschap heel hard te niesen, maar het is ook ongezond om het in te houden.

Afijn, ik durf nu bijna niet meer te niesen of mijn neus te snuiten, bang geworden dat ik daarmee ook mijn zo dierbare hersencellen uitstoot. Ik voel mij toch al behoorlijk dom na een niesbui of wanneer ik in gezelschap mijn neus moet snuiten en ik begin nu een beetje te begrijpen hoe dat komt. Meestal gaan zulke angsten over wanneer je ze omarmt, maar dat ziet er ook niet uit.

Ate Vegter, 19 mei 2022