2571 Opslaan

Ik had vanmorgen een leuk onderwerp voor een stukje, maar ik ben het kwijt. Je moet het dan loslaten en er niet meer aan denken. Het is namelijk niet het onderwerp zelf dat verdwenen is, maar het weggetje er naartoe. Dat is allemaal nog niet zo eenvoudig, om ergens niet aan te denken. Probeer maar eens niet aan je fiets te denken. Afijn, we zullen zien. Misschien schiet het me zo weer te binnen. Je weet dat niet van te voren en hoe langer je er over nadenkt hoe verder het van je wegvlucht.

Ik heb nog wel een aardige droom vanmorgen. Ik droom dat ik op een opleiding zit voor mijn werk. Ik ben nu met pensioen, maar ik droom nog regelmatig van mijn werk. Ik weet ook niet wat dat betekent. We zijn met een grote groep en we moeten kleine groepjes maken. Wanneer dat gedaan is zie ik dat alle mensen met letters en cijfers op hun shirt bij elkaar zitten en alle mensen met een jasje aan en ik zit in een groep met allemaal paarse overhemden. Huh? Het is een droom, hè. We moeten samen een bedrijf runnen, dat is het spel. Er wordt het een ander uitgelegd en dan zeg ik: ‘O, dan krijgen we dus elke week een fax!’ Iedereen moet lachen, want een fax is wel heel ouderwets. Maar het is wel fijn, dat er om mijn grapje gelachen wordt. Dan word ik wakker, want het is maar een droom, dat had ik van te voren gezegd.

Ik heb in de jaren negentig wel eens voor een managementopleiding zo’n gespeeld bedrijf opgezet. In groepjes, precies zoals in mijn droom. We werkten met de eerste Apple Macintosh en met floppy disks. Later kwamen de harde diskettes, waarvan het gestileerde tekeningetje nog steeds het symbool is van opslaan. Zie boven in de blauwe balk. Vraag aan mensen onder de dertig wat dat symbool oorspronkelijk betekent. Dat weten ze niet. En ik weet nog steeds niet waarover ik wilde schrijven.

Ate A.M. Vegter, 16 juni 2022

Advertentie